Column Bas van der Hoeven: Arcadië

Het uitzicht vanaf de heuvel heeft tientallen landschapsschilders geïnspireerd. Ontelbare schakeringen groen smeken om aandacht onder een hemelsblauwe lucht. Een Hollandse versie van het Arcadië van Vergilius. Het paradijs op aarde. Waar je ook kijkt, geen stikstofwolkje te bekennen.

Op de dodenakker liggen monumentale, gebarsten zerken naast pas omgewoelde aarde met een enkel boeketje erop. Vers verdriet vlijt zich tegen vergeten gebeente. De geschiedenis is hier begraven, een vorm van omgekeerde archeologie waar alleen de begrafenisondernemer garen bij spint. Ashes to ashes, dust to dust.

In de dood is iedereen gelijk, zo wordt gezegd. Niets is minder waar. De welstand van een ter aarde besteld mens wordt gretig geëtaleerd. De hoogte van het kruis, de kwaliteit van het marmer, de zelfgenoegzame goudkleurige opschriften; ijdelheid sterft het laatst.

De levenden zorgen hier goed voor hun doden. Of in ieder geval voor hun kerkhof. Onkruid heeft geen bestaansrecht. Dagelijks schoffelt een groep mannen tussen en zelfs op de graven. De Grijze Golf, worden ze genoemd. Een geuzennaam voor oude mannen die een leven lang orde en netheid hoog in het vaandel hadden. Ze hebben al een plekje gereserveerd op deze wonderschone begraafplaats.

'Mooi uitzicht hè', zegt een schoffelaar. 'Dit is een magische plek. Onder je voeten de dood, voor je ogen is het een en al leven.'

87 jaar is hij, verklaart hij trots. Hier tussen de beboste heuvels geboren en getogen. Altijd gezond geleefd. Veel in de buitenlucht vertoefd.

'Ik mag me gelukkig prijzen', concludeert de man. 'Dat ik hier woon. We hebben hier nog schone lucht en het zuiverste water van heel Nederland.'

Is dat het recept voor een lang leven?

'Nee. Dagelijks op een kerkhof schoffelen. Als je dat blijft doen, word je vanzelf heel oud.'