Column Bas van der Hoeven: Een koe

Sinds ik niet meer in Sinterklaas geloof, heb ik een prima band met deze bejaarde filantroop. Voor die tijd was ik bang voor de goedheiligman. Dat kwam doordat mijn moeder in november vaak dreigde: 'Wacht maar, als Sinterklaas het hoort. Dan ga je in de zak mee naar Spanje.'

De rest van het jaar probeerde ze ons te intimideren met 'Wacht maar, als vader vanavond thuis komt. Dan zwaait er wat.' Dat dreigement werkte totaal niet. Vader was een zachtaardige man. Die gebruikte zijn kolenschoppen van handen alleen maar om de kost te verdienen en mijn moeder te beminnen.

Maar bij Sinterklaas wist je het maar nooit. En ook die roetzwarte Pieten werden in ons gezin met argusogen bekeken. Ze spraken raar en hadden een gore jutezak en een roe bij zich. En Spanje was nog geen aanlokkelijke vakantiebestemming. Waarschijnlijk zou je de reis in die zak, in het ruim van die gammele stoomboot, niet eens overleven.

Vanaf het moment dat ik zelf Sinterklaas mocht spelen, vond ik het geweldig. Surprises maken en gedichten schrijven, dat was pas leuk. Helaas dacht mijn broer daar anders over en trof hij meestal mij bij het lootjestrekken. Dan kreeg ik bijvoorbeeld een enorme witte doos waar hij zwarte vlekken op had geschilderd. 'Dit is een koe', had hij erop gekalkt. Dat was niet overbodig. Zelfs de grootste fantast zag in die bekladderde doos vol hooi geen koe. Ook wat het kubistische rund te maken had met het cadeau - een doosje met waterverf - bleef onduidelijk.

Zelfs na het lezen van het bijgesloten gedicht:

Sint geef aan ieder kint

Ook als hij ut nie bemind

Groet

Piet

Ik hoop dat Sinterklaas dit leest, want ik wil morgen heel graag mooie pantoffels. Ben benieuwd.