Column Bas van der Hoeven: Deuntjes

Een columniste schreef onlangs dat ze haar kinderen (3 en 1 jaar) 'een gedegen muzikale opvoeding' wil geven. Dus zonder K3, verduidelijkte ze. Gelukkig heeft ze op Spotify een 'goede hitlijst, zonder gemakkelijk geproduceerde deuntjes' gevonden.

Arme kinderen. Dit voorbeeld past prima in een tijd waarin zonen en dochters niet meer mogen opgroeien om zichzelf te worden, maar worden gedrild om het droombeeld van papa en mama werkelijkheid te maken. Het is overal zichtbaar. Kinderen moeten al heel jong presteren. Steeds vaker zijn ze zó kort kind dat ze in de puberteit hun eerste midlifecrisis al doormaken.

Kinderen kunnen heel goed zelf kiezen. Dat ze niet meteen oor hebben voor meesterwerken komt doordat hun hersenen daar nog niet klaar voor zijn. Een kind begint de muzikale reis naar de werken van Mozart met 'Altijd is kortjakje ziek'. Net zoals ze de weg naar Pablo Picasso en James Joyce beginnen met de tekeningen en teksten van Nijntje.

In de tijd dat mijn kinderen opgroeiden, schalden de meest stompzinnige deuntjes door ons huis. Mijn kinderen zongen mee en hun ouders ook. We keken naar vreselijke tv-programma's waarin peuters uitgedost als volwassenen probeerden te zingen als grote mensen. Wij gruwden, zoons en dochter genoten. Dat maakte alles goed. Het was geen opvoedtactiek. Onze kinderen wilden met leeftijdgenootjes kunnen praten over dat wat ze had geraakt. "Hebben jullie gisteren die jongen gezien die danste als Michael Jackson? Goed hè!" Bewust muzikaal gedrild vriendje: "Nee, pap en mam vinden dat niks. Wij zijn bij Sonate D960 in Bes van Schubert in slaap gevallen."

Onze kinderen zijn volwassen. Na het absorberen van heel veel gemakkelijke deuntjes hebben ze een enorm verfijnde smaak ontwikkeld. Ik krijg regelmatig oorstrelende tips van mijn voormalige K3-fans.