De Maas en Waler Dat ben ik: Ard van Hulst

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam:                Ard van Hulst
Leeftijd:                54 jaar
Woonplaats:        Beuningen/Neerbosch

'Ook al woon ik nu in Neerbosch, ik ben nog gewoon een echte, geboren en getogen Maas en Waler. Dat zal ook wel nooit verdwijnen. Veel mensen kennen me van mijn oorlogsmuseum, maar ik ben daarnaast nog actief op andere gebieden: voorzitter van de Market Garden Veterans Organisation, ik was lid van een dweilorkest en in december was ik goedheiligman. Tevens heb ik herdenkingen opgestart en mede georganiseerd, als ik nog tijd had naast mijn werk. En oh ja, ik heb ook nog een gezin en een vaste baan in het crematorium in Beuningen…'

Verzamelaar

Al vroeg begon Ard met het verzamelen van allerlei spullen die met de Tweede Wereldoorlog van doen hadden. 'Dat zat zo: in de jaren zeventig werden de huizen van mijn beide opa's gesloopt, en die hadden van alles bewaard op zolder, soms met mooie en aangrijpende oorlogsverhalen. Ik sleepte alles naar onze zolder. Die werd op een bepaald moment zo vol dat mijn vader wel eens bang was dat de hele boel naar beneden zou komen. Ik richtte een reizende expositie in en zocht naar een vaste ruimte. Doordat wij al contact hadden met Jozef Janssen, een veteraan uit de meidagen van 1940, konden wij zijn voormalige fietsenwinkel kopen, zodat ik een echt museum kon inrichten. Dat was in 1994. Maar al snel 'explodeerde' het museum, het groeide uit zijn jasje. We betrokken een extra zolder en later gingen wij op zoek naar een nieuwe locatie. Toch keerden we na enige tijd weer terug naar het pand in de Molenstraat in Winssen.'
Ards familie vertelde altijd veel over de oorlog, en hij wilde een koppeling maken tussen die verhalen en de voorwerpen uit zijn collectie. 'Als je dingen echt voor je ziet, gaat alles gewoon meer leven, dat spreekt veel meer aan dan alleen een verhaal. In moderne musea wordt veel getoond via beeldschermen en interactieve computerprogramma's. Ik hou daar niet zo van. In mijn museum mocht de jeugd bijvoorbeeld zelf aan het handbediende luchtalarm draaien. Prachtig vonden ze dat!' Ard vertelt dat zelfs blinden graag de collectie bezochten. Ze mochten de stukken dan ook aanraken.

Geur van echt museum

In de ruime kelder van zijn huis, waar de geur van een echt onvervalst museum tot je doordringt, heeft hij nu een depot ingericht. 'Nee, het museum is gesloten, en wat ik hier heb staan, is niet toegankelijk, behalve voor studiedoeleinden. En ik leen ook geen spullen uit; daar heb ik minder goede ervaringen mee. Het meeste is trouwens te kwetsbaar om vaak in de hand te houden.' Hij wijst op fragiel aandoende uniformen, die alle authentiek zijn, en originele documenten en foto's.
'Kijk, zie je die vlag?' Achter in Duitse uniformen gestoken poppen hangt een felrode vlag met een zwarte swastika. 'Ik kreeg eens een oudere bezoeker. Bij het zien van die vlag, die in een diorama hing met een kantoortje van een Duitse officier, werd de arme man plotseling onwel, en kwam zijn oorlogstrauma weer levendig terug. Die confronterende gebeurtenis was voor mij wel een leermoment. Als fanatiek verzamelaar had ik er niet zozeer bij stilgestaan dat mensen er zulke intense gevoelens bij konden hebben. Daarna werd ik wat voorzichtiger en legde ik telkens uit dat we de oorlog vanuit twee kanten willen belichten. Maar ik krijg nu toch geen bezoekers meer. Omdat we een kleinere ruimte hebben hier in de kelder, moet ik stevig selecteren.' Hij wijst met trots op meerdere kasten volgepakt met ordners met archiefstukken, die allemaal nog gerubriceerd en gedigitaliseerd moeten worden. 'Een klus van jaren is het, en dan heb ik het nog maar alleen over dit stukje van ongeveer een meter hier.'

Het gevoel weergeven

Oude verhalen worden vaak mondeling overgeleverd. Ard vindt het dan ook belangrijker het verhaal, het gevoel zelf, goed weer te geven. Juiste vermeldingen van data, namen en plaatsen mogen wat hem betreft wel minder prominent zijn. 'Ik hoop dat er in de toekomst een goede plek kan worden gevonden voor alles, want dit mag niet verloren gaan. Vooralsnog weet ik het nog niet.'

Oude Morris Minor

Hij pakt een paar autosleutels en loopt naar zijn oldtimer op de oprit. Een oude Morris Minor, waarmee hij regelmatig ritjes maakt door zijn geliefde Maas en Waal. 'Ja, weet je, die moet eigenlijk ook nog eens een keer gerestaureerd worden…'