Column Bas van der Hoeven: Brandhout

Ik heb risicovol geïnvesteerd. Niet in bitcoins of de nieuwe onderneming van Dirk Scheringa, maar in openhaardhout. Al jaren heb ik een knus kacheltje dat ik het liefst stook met stammetjes uit gerooide boomgaarden. Die hoef je alleen maar aan mootjes te zagen, ze branden lang en de kamer ruikt naar appeltjes. En soms springen de vonken uit de kachel zo maar over naar het hart van een vrouw.

Waarom kan vijf kuub hout dan toch een slechte investering zijn? Door onze onbetrouwbare overheid. Die waait met alle winden mee. Die kan houtstoken zomaar verbieden. Die belast morgen wat vandaag met subsidie is aangeschaft. En wat ze deze week aanprijzen met een groene sticker, blijkt volgende maand funest voor het milieu. Wat volgens volksvertegenwoordigers onze levens bedreigt, kan zomaar ineens foetsie zijn. Denk aan de communisten, zure regen en de reuzenteek.

En neem biobrandstof. Centrales op hout moesten we hebben. En nu? Nu is houtverbranding ineens gevaarlijker dan kernenergie. Ik wacht op de dag dat we per zonnepaneel belasting gaan betalen. Meer dan we ooit kwijt waren aan de energierekening. Ik sluit een progressieve vorm van btw-heffing op windsnelheden ook niet uit.

Politici hebben geen visie en denken vooral aan zichzelf. Daarom, en alleen daarom, snap ik de opgewonden boeren wel. Die worden eerst gedwongen te investeren in schaalvergroting en daarna bestempeld tot inhalige milieuvernielers. Eigenlijk moeten we allemaal naar het Malieveld. Protesteren tegen de opportunisten die onze regering vormen.

Maar dan steek ik 's middags mijn kacheltje aan, schenk een glas rode wijn en snijd een blokje kaas. De regen klettert tegen de ruiten, ik pak een boek en glijd gelukzalig een wereld van welbehagen in. Den Haag is verder weg dan Mars. Tot de dag waarop de milieuboaconstrictor aanbelt en sissend naar mijn rokende schoorsteen wijst.