De Maas&Waler dat ben ik: Wim van Leeuwen

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam: Wim van Leeuwen
Leeftijd: 66 jaar
Woonplaats:  Appeltern

In een dijkhuis met het mooiste uitzicht van Maas en Waal - de boten op de Maas, de uiterwaarden, de Brabantse overkant - heeft Wim van Leeuwen bijna heel zijn leven gewoond. 'Het is mijn ouderlijk huis. Ik ben hier gedurende een jaar of zeven weggeweest, maar op een bepaald moment kon ik het kopen. Ik wil hier nooit meer weg.'

Wim werkte als onderwijzer en later als directeur op de basisschool, vooral in Maasbommel. Bovendien was hij betrokken bij Stichting SPOM, waar hij de PLUSgroep opzette. 'Dat is een groep voor hoogbegaafde leerlingen, ze krijgen speciale lessen die op hun niveau toegesneden zijn. Het is nog steeds een groot succes. Later initieerde ik het zogenoemde Techlokaal, waarvan alle scholen gebruik mogen maken. Daar kunnen leerlingen traditionele technieken leren: timmeren, solderen, schilderen, enzovoort. Maar ook zijn er consumptieve lessen: koken, bakken, mensen ontvangen. Men kan gebruikmaken van een vast lokaal van het PAX, zowel in Beneden-Leeuwen als in Druten. Nu ik met pensioen ben, heb ik het stokje overgegeven aan anderen. Omdat ik erg van cultuur hou, heb ik op dat gebied ook het een en ander gedaan: samen met de stichting Kunst Maas en Waal heb ik gezorgd voor subsidies voor culturele activiteiten voor scholen.'

Muziektheater
Een groot project waarmee Wims leven nu dagelijks gevuld is, is het openlucht muziektheaterstuk over Joan Derk van der Capellen, een inwoner van Appeltern uit de 18^e eeuw. Hij legde de grondslag voor de democratie in Nederland. 'Ik deed zes jaar geleden mee met de Bewaorsmiense. Na die voorstelling heb ik het koor Hullie opgericht, en raakte ik in gesprek met Monique Leijen. Samen ontwikkelden we een idee waarmee we een soort roman schreven. Nou bleek die Joan eigenlijk wel een beetje een saaie man te zijn geweest, dus trokken we een scriptschrijver aan die het verhaal voor de musical die we uiteindelijk wilden opzetten wat sappiger moest maken. Tegelijkertijd poogden we wel de geschiedenis zo correct mogelijk weer te geven, want Joan heeft bijzonder veel voor Nederland betekend. Binnenkort beleven we de eerste opvoering van het stuk. De decors staan er al, op een steenworp afstand van het huis van Joan. Ik zie er met veel plezier naar uit. We willen het publiek een onvergetelijke avond bezorgen; het moet een heerlijke beleving worden, vanaf het moment dat je uit je auto stapt totdat je weer vertrekt.'
Wim wijst naar de kostuums die achter hem hangen, en vertelt dat die gemaakt zijn door vrijwilligers onder leiding van een professional. 'We streven ernaar er ook een soort leerproject van te maken, zodat niet iedere keer opnieuw het wiel hoeft te worden uitgevonden. We willen mensen van elkaar laten leren. Ik had overigens niet verwacht dat het zo groot zou worden, het is inmiddels echt een gigantische onderneming geworden. Gelukkig hebben we er een paar extra bestuursleden bijgekregen, en ieder neemt zijn verantwoordelijkheid. Ik houd mij bezig met de vrijwilligers en de sponsoren. We hebben ongeveer veertig spelers, waaronder kinderen, er doen paarden mee, en de verlichting en het geluid zijn in professionele handen.' Voor iedere speler worden, op maat, pruiken gemaakt van onder andere yakhaar. Specialistisch werk, maar het moet gewoon goed zijn. Om het project nog bekender te maken, schenken zelfs de scholen aandacht aan de tijd van Joan Derk van der Capellen. De leerlingen maken speciale opdrachten en mogen naar de generale repetitie komen kijken. 'En je moet de muziek niet vergeten. Alle liedjes zijn composities van wijlen Joop Stokkermans (van onder andere Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?). Zijn zoon Stanley, die bij ons de muzikale leiding heeft, had de rechten en schonk ze ons. Ja, echt, het wordt een bijzonder spektakel!'

Appeltern
Wim vindt Appeltern geweldig. 'Als je hier iets op wilt zetten, hoef je nooit op hulp te wachten. We hebben ook nog wel eens machines nodig als er iets georganiseerd wordt, en dan komen de boeren steevast opdraven om te maaien of grond gelijk te maken. Voor het theaterstuk bijvoorbeeld had ik een aantal vrijwilligers nodig. Ik plaatste een oproep in ons dorpsblaadje 'Het Sermoentje' en dat leverde spontaan bijna 70 enthousiastelingen op. Ik kan met recht zeggen: Dat kan alleen maar in Appeltern.'

Door Ton van Hulst