Column Bas van der Hoeven: Nieuwe bril

Morgen kan ik mijn nieuwe bril ophalen. Hard nodig, want van de oude heb ik een van de pootjes opgegeten, dus die hangt op een oor. Letterlijk. Dat komt doordat ik dat onderdeel in mijn mond steek als ik lees, want dat kan ik nog zonder bril. En veraf kijken wordt steeds beter; van min 5,5 ben ik inmiddels teruggegaan naar min 2,5. Schijnt bij ouder worden te horen, iets met de bolling van de ogen.

"Het oog is het enige orgaan dat beter wordt", beweerde de jonge opticien, die een modieuze bril met vensterglas droeg. "De rest holt achteruit, dat merk ik nu al." Mijn vriendin wilde iets opmerken, maar dat wist ik met een por in haar zij te voorkomen.

Na het uitzoeken van een montuur en het bepalen van de glazen begon dat vreemde ritueel dat uniek is voor bedden- en brillenwinkels.

"Wilt u misschien een tweede en een derde bril gratis?", vroeg de verkoper. "Waarom zou ik dat willen?", vroeg ik met de assertiviteit van een gelouterde senior die weet dat gratis altijd een prijs heeft. "Ik wil gewoon op een vakkundige manier geholpen worden en een bril naar mijn wensen, voor een redelijke prijs", vervolgde ik. "Stel nu dat een autoverkoper vraagt: 'Wilt u twee gratis scooters?' Of een prostituee die zegt: 'Voor een joetje meer doe ik er een bloemetje voor moeder de vrouw bij'."

De verkoper vond dat ik appels met peren vergeleek, maar wel een punt had. "Ik kan wel merken dat u hier al jaren klant bent", zei hij. "U ziet dingen erg scherp."

Met korting en een brede glimlach verliet ik de brillenwinkel.