Mallemolen

De dorpskermis is ten dode opgeschreven. Ook in het Land van Maas en Waal.

Is dat jammer? Als je het triest vindt dat de smartwatch de pendule heeft verdrongen, de inloopdouche de wasteil en dat het varken nooit meer naar de beer hoeft, ja.

Als je accepteert dat onstuitbare vooruitgang slachtoffers achterlaat op de snelweg naar de ondergang, nee.

Kermis is niet meer van deze tijd. Moderne attracties zijn peperduur, het vervoer kost kapitalen en veel gemeentes zien de verhuur van standplaatsen als een melkkoe.

Maar de belangrijkste reden: de bezoekers blijven weg. Ooit waren kramen, botsauto's en zweefmolens het decor voor een volksfeest. Kroegen werden feesttempels, het hele dorp liep uit, dronk, waagde een dansje en vond Ansje of Hansje. Op elke dorpskermis stond de Mallemolen van het Leven waarin iedereen zijn rondje meedraaide. Een jaar later liepen Ans en Hans met een kinderwagen over de kermis.

De dorpskermis was een bron van nieuw leven, de bakermat van paarvorming. Een huwelijksmarkt bij uitstek met lust als drijvende kracht en alcohol als smeermiddel.

Het werkte eeuwenlang. Totdat gigantische attractieparken de kermis devalueerden tot peuterspeelplaats en langzaamaan alle dorpskroegen moesten sluiten wegens gebrek aan klandizie. Steeds meer mensen gingen op vakantie, failliet of uit elkaar en begonnen te daten. De mallemolen van het leven staat nu in ieders achtertuin. De dorpskermis is dood. Morsdood.

Alleen in dorpen waar het mobiele pretpark onderdeel uitmaakt van een historisch dorpsfeest, heeft het nog bestaansrecht. Zoals in mijn woonplaats. Daar wordt nu een schuttersfeest gehouden. Pure folklore met vuurwapens, vaandels, fanfares, tamboerkorpsen, vorsten en vorstinnen, hofdames, snuivende paarden en kunstfietsers.

Terwijl ik dit schrijf, hoor ik trommen roffelen en trompetten schallen. De koning wordt thuis opgehaald en in optocht naar zijn troon gebracht. Daar moet ik bij zijn!

Wil je een dorpskermis? Richt een schutterij op.