Column Bas van der Hoeven: Aanzoek

Het zou een gedenkwaardige dag worden, ik had alles zorgvuldig voorbereid. We waren uitgenodigd op een feest aan een heldere plas, ik had twee ringen bij me, een zwembroek en twee snorkels. Aan het einde van de tropische middag zou ik met haar gaan zwemmen en haar onder water ten huwelijk vragen. Woordeloos, door voor haar ogen het juweliersdoosje te openen. Leek me romantisch.
En als ze onverhoopt 'nee' zou knikken zouden hooguit een modderkruiper of een sidderaal getuige zijn van mijn afgang. Zoals algemeen bekend zijn dat zwijgzame vissen. Het kon niet misgaan.

Driemaal is scheepsrecht, dacht ik. Het was tijd voor een spectaculair aanzoek en daarna een bruiloft op Ibiza. Tweemaal trouwde ik uit praktische overwegingen. De eerste keer om mijn schoonouders te sarren, de tweede keer omdat we een kind kregen. Beide keren waren onze rechten en plichten met één handtekening bekrachtigd. Zonder pracht en praal, gewoon op het gratis uur, geen bloemen geen trouwring. Het ging tweemaal mis, soberheid eist blijkbaar zijn tol.

Maar, terug naar het nu. Mijn vriendin is nooit trouwlustig geweest. Ze had geen huwelijksband nodig om ongelukkig te zijn. Dat lukte prima met samenwonen. Dus wilde ik haar bewijzen dat het anders kan. Van een burgerlijk standje naar de burgerlijke stand leek me een kleine stap. Een aanzoek op de Eiffeltoren of op tv leek me te plat. Voor haar op mijn knieën op de bodem van een Hollandse recreatieplas, dát was pas origineel.

Helaas had ik in mijn enthousiasme één detail over het hoofd gezien. Dat realiseerde ik me toen ik op een steiger bijkwam door haar liefdevolle mond-op-mond-beademing. "Gekkie", zei ze terwijl ze vakkundig water uit mijn borstkas pompte. "Wie duikt nu in een tien meter diepe plas als-ie niet kan zwemmen."