Column Bas van der Hoeven

Anti-wortel

Mijn dorp wordt steeds saaier. Dat ligt voor een deel aan de mensen, die zijn minder kleurrijk en verschansen zich meestal in hun huizen. Maar het ergst is de sluipende metamorfose zichtbaar in de voortuinen. Ooit vrolijke oases van groen en bloemen waar musjes kwetterden en bijen zoemden. Ze zijn amper nog te vinden.
Let maar eens op. Een huis wordt verkocht aan jonge mensen en binnen een maand bestaat de voortuin uit anti-worteldoek, betonnen banden, tegels en zwart grind. Een dodenakker. Zet er een walmend lichtje en een vaasje met verlepte bloempjes op en je hebt een familiegraf voor de deur.
Het ergste is natuurlijk dat anti-worteldoek, de lijkwade van Moeder Natuur. Geen zaadje mag ontkiemen. Groen moet dood. Kerkhoftuinen zeggen iets over de bewoners van een huis, ze zijn gemakzuchtig gezwicht voor de grijze eenvormigheid.
In de achtertuin heeft een dergelijk proces zich al eerder voltrokken. De moestuinen, kippenrennen en konijnenhokken zijn al heel lang verdwenen. Daarna kwam het gazon, symbool van weelde. Groen dat niet groeide om op te eten, maar puur als teken van gladgeschoren welvaart. Maar gras moet gemaaid worden en daar is geen tijd meer voor. Dus ligt heel Nederland vol met betonklinkers of -tegels. Bestrate vlaktes waarop de hot tub, de reuzenparasol en de buitenkeuken prijken. Geen sprietje gras, geen plantje, laat staan een boom. Hagen zijn vervangen door schuttingen, die hoef je niet te snoeien. Resultaat: een troosteloos stukje aarde waarop je niet hoeft te werken, maar waar je kunt 'genieten'. Dorpen, ooit groene oases vergeleken bij de steden, verstenen. Elke decimeter grond waarop maar iets zou kunnen groeien wordt afgedekt met zwart plastic waaronder alles verstikt. Dat heeft de mens, homo destructor, de vernietiger van al wat leeft, beschikt. De bloemenkinderen van weleer zijn niet meer.