Thea Aarts.
Thea Aarts. Foto: Maik Jansen

De Maas en Waler Dat ben ik: Thea Aarts

Mens

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.


Naam:                Thea Aarts
Leeftijd:                63 jaar
Woonplaats:        Ewijk

'Ik voel mij een doorsnee Maas en Waler', zo begint Thea Aarts uit Ewijk haar verhaal. 'Ik ben niet heel erg betrokken bij verenigingen, maar wel bij het dorp. De streek voelt helemaal aan als thuis, dat komt door de omgeving en de mensen. Ik kijk van hier uit op mijn ouderlijk huis, en herinner me dan vaak hoe ik daar als kind speelde met de andere kinderen uit de buurt. Wat we dan deden? Och, eenvoudige spelletjes, zoals elastiek twist, touwtjespringen, iets met een bal en zo. Na het avondeten kwamen we met alle buurtkinderen bij elkaar. Doordat er daar weinig verkeer kwam, was het voor iedereen een lievelingsplek, daar aan de Klaphekstraat, waar ik ook geboren ben. Ik heb er veel fijne herinneringen aan.'

'Mijn ouders waren lieve mensen. We konden thuis alles doen wat we maar wilden en we mochten ook altijd vriendjes en vriendinnetjes meebrengen. Pas later realiseerde ik me dat mijn ouders dan ook enig toezicht op ons konden houden', lacht ze.

Ritme van de golven

Nu geniet Thea van wandelingen op de dijk, waar ze de verre omgeving kan zien. 'Eigenlijk ben ik meer een zee-mens, moet ik zeggen. Ik hou erg van de weidse blikken over het eindeloze water, en van de steeds weer terugkerende golven. Het gaat mij niet zozeer om het strand en de zon, maar meer om de rust die ik ervaar als ik het ritme van de golven hoor. Ik zou echt niet in een stad willen wonen. Het enige voordeel daaraan dat ik kan bedenken is dat je dan misschien dicht bij de zee bent, bijvoorbeeld in Den Haag. Hier in Ewijk vind ik het wel jammer dat de school er zo verwaarloosd bij staat, en ik maak mij zorgen om het kerkgebouw.'

Boldershof

'Ik heb op het voormalige Boldershof gewerkt, op de naaikamer, nadat ik mijn coupeusediploma had gehaald. We verstelden er kleding, maar het leukste daar vond ik wel de momenten dat ik naar de afdelingen mocht om maten op te nemen of lengtes af te spelden. Dan had je extra contact met de mensen. Later ging ik mij steeds meer interesseren voor bezigheidstherapie, en ik besloot er een opleiding voor te volgen.

't Praothuis

Uiteindelijk heb ik negen jaar op de handwerktherapie gewerkt. Toen ons eerste kind geboren werd, was het zo'n beetje in de mode dat je dan als jonge moeder thuis bleef. Maar toen de jongste van onze drie kinderen elf jaar was, ben ik bij Stichting Perspectief aan de slag gegaan. Ik wilde gewoon weer de maatschappij in, en zo kwam ik in 2000 bij de dagverzorging voor ouderen, 't Praothuis, terecht. De mensen met wie ik werk hebben vaak rust nodig, die probeer ik uit te stralen. Ik wil er graag voor hen zijn. Het werk geeft mij veel voldoening, en de mensen met wie ik werk ook, dat laten ze duidelijk blijken. Ik ben er trots op dat we met ons team hoge scores kregen in een enquête!'

Andere culturen

Thea gaat graag fietsen en wandelen, en daarbij gaat het niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit. 'Het is niet het aantal kilometers dat telt, maar de gezelligheid. We pikken dus ook regelmatig een terrasje onderweg. Ook als we op vakantie gaan, hebben we de fietsen bij ons.' Thea leest graag reisverhalen, bijvoorbeeld de boeken van Frank van Rijn, die met zijn fiets over alle continenten zwerft. 'Zelf maken we ook verre reizen, meestal om de twee jaar. De eerste keer was toen we naar een project wilden gaan kijken waaraan onze dochter werkte, in Afrika. Wij wilden wel eens zien wat mensen beweegt en hoe ze leven in andere culturen.'
'We zoeken cultuur, natuur, bezienswaardigheden en mooie omgevingen. Eigenlijk beschouwen we onze reizen als ontdekkingstochten. Onze dochter ging twee jaar later naar Brazilië. Natuurlijk zijn we ook daar gaan kijken. We deden er mee aan een nachtsafari in de Pantanal, waarbij je ook jaguars kon spotten. De gids zei dat dat waarschijnlijk niet ging gebeuren, dat was zeer zeldzaam. Op een bepaald moment echter raakten zowel de gids als de chauffeur helemaal opgewonden: ze zagen een jaguar, nota bene met jong! Dat was echt een prachtige ervaring voor ons. Ik voel mij een bevoorrecht mens', besluit ze.

Door Ton van Hulst