Column Bas van der Hoeven

Ontspullen

De dolende mens koopt steeds vaker zelfhulpboeken. Hij zoekt wanhopig zijn heil in het onmogelijke. Een depressie weglezen of na het doorworstelen van twee hoofdstukken weer 'in je kracht staan' is nog nooit iemand gelukt. Een fraai boekwerkje verandert niets aan je ingebakken onmacht, je ingesleten patronen.

Een zelfhulpboek werkt alleen voor de auteur. Die kijkt op zijn bankrekening en denkt: ik heb mezelf weer flink geholpen.

Toch worden zelfhulpboeken steeds populairder. Toen ik stopte met werken kreeg ik de boekjes 'Pensioen zonder poen' en 'De bijna doodalmanak'. Goedbedoeld, dat zeker, maar in geen van de twee vond ik tips voor een gelukkige oude dag. Dat kon ook niet, ik was al tevreden. En tevredenheid is, zoals iedereen weet, de betaalbare variant van geluk.

Na wat geklaag over mijn gebrek aan zelfdiscipline bij opruimacties, krijg ik van een vriendin een boekje met tips om je huis te 'ontspullen'. Onder het motto 'baat het niet, schaadt het niet', begon ik te lezen. 'Alles wat je langer dan een jaar niet meer hebt gebruikt, kan weg', las ik. Dat klonk redelijk. Alleen... dat gold voor alles op mijn zolder. 'Beslis niet met je hart, maar met je hoofd', was de volgende tip.

Dat sneed hout. Ik sjouwde alles naar beneden. Voor ik het in mijn auto zette, zette ik thee en bekeek de zooi. Een nog vettig gourmet-stel. Ach god, wat hadden we daar mooie avonden rond beleefd. Met die onhandige houten spateltjes, met die bakjes waarvan de teflonbodem inmiddels is weggeschraapt...

Ik besloot alles wat door mijn hoofd was verbannen met mijn hart weer naar boven te sjouwen.

De dozen staan nu weer knus tegen elkaar te wachten op een toekomst die mijn verleden is.