Column Bas van der Hoeven

Klokken zonder klepel

Laatst vertelde mijn dochter dat ze tot op de middelbare school trots rondbazuinde dat textielketen Wibra van haar ooms was. Dat had ik haar wijsgemaakt, mijn broers heten namelijk Wim en Bram. Ik was het vergeten, zij kan er nu smakelijk om lachen.
Dit gein-jokken heb ik van mijn ouders geërfd. Al waren mijn leugentjes ter vermaak, en die van mijn vader en moeder ter lering. Als wij kinderen vroeger spastisch door de kamer waggelden en rare bekken trokken, waarschuwde moeder: "Kijk maar uit, als nu de klokken van Rome luiden, blijf je je leven lang zo." Onmiddellijk trokken we onze gezichten in de plooi. Gein trappen was leuk, maar een leven lang misvormd zijn, dat risico wilden we niet lopen.

Als kind lag ik in bed met mijn duim in mijn navel te wrijven. "Doe dat niet!", riep mijn vader. "Dat is een schroefje, als je daaraan draait kunnen je benen er af vallen." Ik vertelde het aan mijn oudere broer, die sluw lachte en zei: "Nee hoor, maak je geen zorgen. Dat schroefje heeft niets met je benen te maken." Ik was opgelucht, totdat hij vervolgde: "Als je te veel aan dat schroefje zit, valt je piemel eraf." Jarenlang controleerde ik elke ochtend angstig of mijn wederopstanding compleet was.
We slikten alles voor zoete koek. Wijn werd bloed, Zwarte Piet nam je mee naar Spanje, Sinterklaas bracht cadeaus en de ooievaar baby's. Ik geloofde mijn moeder toen ze zei dat ze de katoenen lappen die maandelijks aan de waslijn hingen (zes zussen!) gebruikte om het fornuis te poetsen. Een dag later ging ik met de maandverbanden mijn brommer schoonmaken. Ze was woedend.

De jaren zestig, een ingewikkeld tijdperk met veel klokken zonder klepel.