Sanne van Leeuwen

HET KERSTVERHAAL VAN MAAS EN WAAL

Het had de hele dag gesneeuwd en Maas en Waal lag onder een dikke witte deken die alle geluiden dempte. Het was midden in de nacht en er was geen mens op straat. Het enige teken van leven was het spoor van voetafdrukken in de sneeuw, dat hij nu al urenlang volgde. Zijn adem maakte wolkjes in de koude lucht, terwijl hij hijgend zijn best deed om precies in de voetafdrukken van zijn voorganger te gaan staan. Niemand wist dat hij hier was. Achter de ramen van de huizen flonkerden lichtjes en droomden mensen over morgen. Dan was het kerstmis. Tenminste…

... dat dacht iedereen. Maar van wie zijn nu die voetafdrukken. Heel zachtjes ging hij verder met het volgen van de voetafdrukken. Ze gingen overal heen, van de ene naar de andere straat, het ene naar het andere dorp. Over de dijken van Maas en Waal en toen gingen de voetafdrukken verder door de straten van het dorp Druten. Toen kwam hij bij een café aan. Hier stopten de voetafdrukken. Dus hij ging naar binnen, maar daar was het heel erg druk. Zoveel mensen dat hij niet meer wist waar hij moest kijken. Van wie zouden nou die voetafdrukken zijn? Ze kunnen natuurlijk van iedereen zijn. Dus hij ging kijken naar de voeten van iedereen, want misschien was het van iemand die hier is. Maar hij keek naar alle voeten maar hij zag niet de voetafdruk van buiten. Hij liep weer naar buiten. Hij liep toen richting de achterkant van het café.

Toen hij er bijna was zag hij dat de spoor aan de achterkant van het café door ging. Hij liep het spoor achterna en heel zachtjes hoorde hij zijn naam roepen. Dus hij keek toen achterom en hij zag niemand, toen keek hij weer voor zich maar hij zag toen ook niemand. Toen ging hij zitten en zat steeds te kijken of er iemand was, maar er kwam de hele tijd niemand. Het was denk ik wel een half uur later, maar toen ging hij staan en liep gewoon rustig verder. Hij kwam toen aan bij een huis. Hij zag lichtjes binnen en hoorde geluiden. Maar hij klopte gewoon aan maar er maakte niemand open. Hij keek toen om zich heen maar hij zag niemand buiten. Dat is raar dacht hij toen. Dus toen liep hij zachtjes naar het huis en onderweg zag hij de kerstman. Hij schrok heel erg! Hij vroeg toen aan de kerstman: "kerstman weet jij misschien van wie die voetafdrukken zijn?" "Ja, dat weet ik want die zijn van mij en wil je even komen, want ik heb een cadeautje voor je" zei de kerstman. Dus hij liep niet naar hem maar hij rende naar hem toe.

Toen was hij bij de Kerstman en zag hij een groot cadeau voor zijn neus en toen pakte hij het cadeau op en toen zei de kerstman: "ga maar naar huis ik denk dat je vader en moeder op je zitten te wachten". Hij zei: "Oké doei tot volgend jaar". De kerstman verdween tussen de wolken door. Hij keek nog even naar achteren en toen liep hij naar huis en ging slapen en de volgende dag was het kerstmis en vierden ze een groot feest. KERSTMIS!!!