Kyra Welling

HET KERSTVERHAAL VAN MAAS EN WAAL

Het had de hele dag gesneeuwd en Maas en Waal lag onder een dikke witte deken die alle geluiden dempte. Het was midden in de nacht en er was geen mens op straat. Het enige teken van leven was het spoor van voetafdrukken in de sneeuw, dat hij nu al urenlang volgde. Zijn adem maakte wolkjes in de koude lucht, terwijl hij hijgend zijn best deed om precies in de voetafdrukken van zijn voorganger te gaan staan. Niemand wist dat hij hier was. Achter de ramen van de huizen flonkerden lichtjes en droomden mensen over morgen. Dan was het kerstmis. Tenminste…

"Ggrrr, als ik die dief in mijn handen krijg! De dag vòòr Kerst…" mopperde Winky. "En nu kan IK weer voor de Kerstman de dief zoeken!" Winky was een elf. Een elf is een hulpje van de Kerstman. Maar, waaróm loopt Winky nou door de sneeuw? Daarvoor moeten we een dag in het verleden kijken…

Twee dagen voor Kerstmis zijn de elfen en de Kerstman in de topgeheime (voor mensen), ondergrondse speelgoedfabriek aan het werk. Alles is versierd en het ruikt er naar verse kerstkransjes en zuurstokken, er werken daar wel duizend elfen.

"Kerstman, alles verloopt volgens schema," zei Winky. "Mooi zo," zei de Kerstman. "Ik ga nu even naar Rudolfs zere poot kijken." En hij liep weg. Het komt helemaal goed dit jaar, dacht Winky. Maar voor Winky zijn gedachte af kon maken, hoorde hij een enorme knal en werd de hele fabriek in mist gehuld. Na een paar minuten trok de mist weer weg maar toen klonk een harde kreet:" De verlanglijstjes zijn weg!"

Dus nu is Winky opzoek naar de verlanglijstjes. Hé, dacht Winky, het spoor houdt bijna op! Winky versnelde zijn pas, en na ongeveer een minuut rennen hielden de sporen op. "Wat een oen! Hij wist zijn sporen niet eens uit!" Winky is aangekomen bij een grot. Met allemaal bordjes ervoor: ga weg! Keer om! Wat was het was donker, dacht hij. Krak, "oeps" zei Winky, hij was op iets hards gaan staan, AAHHH! Hij viel door een luik. Plof, hij landde op iets zachts. Winky keek om zich heen. Gelukkig is het hier licht. "Waar ben ik?" Hij stapte voorzichtig van het ding af. Toen hij keek zag hij dat het een bed was. En hij hoorde iemand douchen. Het leek wel of hij in een soort huis terecht was gekomen. Snel, dacht Winky. Hij liep heel voorzichtig, en daar lag de zak, in een hoek. Maar toen ging de kraan uit. Winky's brein werkte op topsnelheid. Hij sprintte naar de zak. Maar net toen hij deze beet pakte, trok iemand het douchegordijn open. Het was Dobby! "Wat doe jij hier!" riep Dobby. Dobby was een elf van de verlanglijstafdeling. "Heb jij de verlanglijstjes gestolen! Hoe kón je! Wacht eens, dáárom was je ziek! Leugenaar, hoe kon je de Kerstman dit aandoen?" riep Winky. "Waarom? Ik wil helemaal niet bij de verlanglijstafdeling!" riep Dobby, "ik wil op de inpakafdeling werken. Maar dat mag niet!" "Maar dan hoef je toch niet meteen te stelen en Kerstmis te verpesten!" "Je hebt gelijk, het spijt me!" zei Dobby. "Het is goed, als we er zijn, overleg ik nog wel even met de Kerstman," zei Winky.

Dankzij Winky kreeg iedereen zijn cadeautjes!"