Column Bas van der Hoeven

Netwerker

Dit jaar was ik uitgenodigd voor de Snertmaaltijd in D'n Bogerd in Druten. Als alleenwonende laat je zo'n kans niet schieten, de erwtensoep en de pannenkoeken waren heerlijk.

Ik kwam bekenden en onbekenden tegen die één ding gemeen hebben: ze houden van een praatje. Daarbij maakt het in Maas en Waal weinig verschil wat je doet, iedereen heeft zijn of haar interessante verhaal. Er waren meer burgemeesters dan marktmeesters, maar zelfs dat drukte de stemming niet.

Ik zat aan tafel met mensen die het kernachtig weten uit te drukken en sprak met oude en jonge talenten, met dromers en doeners.We zongen met het van tafel naar tafel trekkende muzikantenduo 'Du schwartzer Zigeuner' zonder daarbij aan het woonwagenbeleid van gemeenten te denken.

Maar... er hing iets in de lucht. Behalve naar snert, rook het naar nieuws. Ik merkte het bij binnenkomst al: in het Land van Maas en Waal staan grote dingen te gebeuren. Zo hier en daar ving ik wat op, maar ik vroeg niet verder. Wel: 'Ben je nog bij die man?' of: 'Is de labradoedel al zindelijk?', maar bijvoorbeeld niet: 'Hoe zit dat nu precies met die agriterreur?'

Zoals dat hoort op de Leste Mert sprak ik over koetjes en kalfjes met de laatste linkse vrouw onder de Noord-Zuid. Toen realiseerde ik me dat ik - misschien wel voor het eerst - niet als netwerker bij de Snertmaaltijd was. Ik heb geen net meer en geen werk. Ik ben een journalist zonder dagblad, een leeuw zonder dompteur, een Bassie zonder Adriaan.

Ik mis het nooit, maar toen Martien Pardoel de erepenning van Druten kreeg, had ik graag nog één keer pen en papier gepakt.

Om een eerbetoon te schrijven aan deze unieke man: Mart van de Mert.