Column Bas van der Hoeven

Goud

Voor de eeuwwisseling kwamen mensen die vijftig jaar of langer getrouwd waren in de krant. De gemiddelde leeftijd steeg snel en man en vrouw waren nog afhankelijk van elkaar. Scheidingen kwamen dus amper voor, ook al omdat God er nog zwaar op tegen was.

Het waren interessante interviews. De gouden bruid zat meestal kaarsrecht met een nieuwe bloemetjesjapon en een vers permanentje op de bank. De man zat in zijn rookstoel naar het tapijt te staren. Zijn trillende vingers probeerden een sjekkie te draaien.

Bijna altijd hadden ze elkaar ontmoet op de kermis. Zo ook bij dat gouden paar uit Ewijk. De vlam was meteen in de pan geslagen. Ze hadden gedanst en in elkaars ogen gekeken. Zijn grote handen hielden haar stevig vast, ze zweefde over de vloer, in haar ontwaakte iets; een gevoel dat ze nooit meer kwijt wilde.

Terwijl ze me dat vertelde, zag ik haar liefdevol naar haar gouden bruidegom kijken. Die legde zijn pakje shag weg en keek zwijgend naar zijn handen. "We hebben nooit veel gepraat", verklaarde de vrouw. "Het was altijd maar werken, dag en nacht. En toen dat niet meer hoefde zat hij avondenlang tv te kijken. Maar dat gaf niet. Hij was er als ik hem nodig had. Hij kwam met alles aanzetten voor ik het kon vragen."

Ze liep naar de keuken om koffie te halen. Nu keek de man me voor het eerst aan. Zijn ogen stonden vol tranen. "Wat een vrouw hè", zei hij zacht. "We hebben een halve eeuw lief en leed gedeeld. Ik ben alleen maar meer van haar gaan houden."

Ontroerd reed ik naar huis en besefte dat goud voor mij niet was weggelegd. Ik kan niet zwijgen en spreken levert hooguit zilver op.