Column Bas van der Hoeven: Sjaak

Soms lees ik een overlijdensbericht van iemand die ooit een rol speelde in mijn leven. Voor mij komt dat als een donderslag bij heldere hemel als de man of vrouw al jaren achter de horizon van mijn bestaan is verdwenen.

Het gebeurt vaker naarmate ik ouder word. Door het bericht komt de gestorvene plots weer in mijn leven. Dat had ik vorige week toen ik in de Maas&Waler las dat Sjaak Koppers was overleden. Sjaak! Maar twee jaar ouder dan ik. Ik was geschokt.

We hadden iets gemeen. Hij was vanuit de bouw in de politiek beland, ik vanaf de scheepswerf in de journalistiek. Als bestuurder was hij een man met een groot sociaal hart, een politicus die mens bleef.

Hij was wethouder, maar ook echtgenoot en vader. Hij sprak vol liefde over vrouw en kinderen, kon relativeren. Carnaval vieren bij de Blauwe Bok, voetballen bij DIO, dat waren zijn hobby's, daar lag zijn hart. Maar ook de rust van het vissen waardeerde Sjaak. Die veelzijdigheid had hij ook als bestuurder. Een goeie grap was voor hem belangrijk, maar een fel debat ging hij niet uit de weg. Hij kon rustig wachten aan de waterkant, op een vis, of op iemand om mee te praten. Sjaak hielp de sportvisserij van de sloot weer op de wal. Hij was een man met vele vrienden.

Ondanks onze overeenkomsten kregen we ruzie. Over iets waar hij 'politiek verantwoordelijk' voor was. Ik moest als journalist over de bestuurder oordelen en wist dat dat hem ook als mens zou raken. Ik schreef verhalen waardoor hij gebrandmerkt zou worden in de gemeenschap waar hij jarenlang voor had geploeterd. Weliswaar alleen door diegenen die hem niet écht kenden, maar toch.

Sjaak Koppers was wel de laatste die dat verdiende.