Sjampion

België, dat tweetalige landje vol zuidelijke luiheid, de infrastructuur van een oostblokland en een volkslied om spreeuwen mee te verjagen, wordt wereldkampioen voetbal. Uitgerekend tijdens een toernooi waarin Nederland op sloffen de finale had gehaald én gewonnen, gaan onze zuiderburen bereiken waar onze jongens alleen maar heel dichtbij geweest zijn.

En dat doet pijn. Ik ben er niet trots op, maar ik gun het de Belgen niet. Ze hebben nooit een Cruijff of Gullit gehad en toch zijn ze straks champion of the world. Dat noemen ze nu al zo, want tussen de Frans- en Nederlandstalige spelers schijnt de voertaal Engels te zijn. Ze spreken dat 'champion' wel uit als de eetbare paddestoel. Zoals een wedstrijd daar een matsj is en niet een metsj.

Sinds ze zich in 1830 hebben losgevochten van Nederland is het nooit meer goedgekomen met de Belgen. Wie heeft er ooit Het verdriet van België van Hugo Claus uitgelezen? Nou dan. Nog steeds raken ze in eigen land de weg kwijt doordat wegwijzers in woekergewassen zijn verdwenen, provinciale wegen doodlopen in frietkotten en de olie in de straatlantaarns allang op is.

Oké, Nederland is door een rij smadelijke nederlagen tegen voetbaldwergen afwezig in Rusland. Eigen schuld, dikke bult. En allez, we hebben de voetballende dames nog, maar toch: wij thuis en de Belgen sjampion. Dat is even slikken.

Als wij gewonnen hadden, wat makkelijk had gekund als we IJsland hadden bedwongen, had ons koningspaar alle spelers én de bankzitters en ballenjongens gezoend en geknuffeld. Dat zie ik Filip en Mathilde nog niet doen. Die geven elkaar nog steeds alleen maar een hand, terwijl ze al sinds 1999 getrouwd zijn.

Er rest maar één ding. We moeten ons buurland weer inlijven voor de finale op 15 juli. Dan winnen alsnog de Oranje Duivels.

Aanvalluh!