Moois uit ellende

Caroline Tensen presenteerde deze week de tv-actie Sta op tegen kanker. Dat betekent dat het de laatste dagen geregeld over die rotziekte gaat op radio, tv en internet.

Doorgaans ben ik geen wegkijker, maar ik kan er niet tegen en ik wil het niet zien. Sinds ik mijn beide ouders binnen anderhalf jaar tijd verloor, ben ik intiem bekend met het leed dat kanker heet. U merkt: dit wordt weer één van de gezelligere columns.

Ondanks alle ellende waren er ook mooie momenten met lieve, zorgzame mensen die ik anders niet had leren kennen. Zoals de medewerkers van het Hospice in Druten. Aan het eind van haar leven werd mijn moeder opgenomen in het Bijna Thuis Huis, zoals het daar zo mooi heet.

Ze was er niet blij mee, maar thuis ging het echt niet meer. Daarom bracht ik haar vanuit het ziekenhuis naar Druten. Ik heb die weg honderden keren gereden voor mijn werk, maar die ene rit vergeet je niet meer. Ik weet nog hoe aardig we ontvangen werden, hoe verdrietig en opstandig (ik heb het niet van een vreemde) mijn moeder was en hoe iedereen daar zijn best deed om haar de hele dag te helpen.

Mijn moeder vond dat betuttelende maar niks, hoe goed het ook was bedoeld. Ze sloeg eens de deur van haar kamer voor een vrijwilliger dicht omdat ze heus zelf wel haar bezoek kon ontvangen en binnenlaten. Ik sprak mijn moeder bestraffend toe maar ze zei: "Ze bemoeien zich veel te veel met me, ik kan alles nog zelf".

Helaas kon ze het niet lang meer zelf en een paar maanden later was ze er al niet meer. Maar het Bijna Thuis Huis is er nog wel. Denk daar eens aan als u vrijwilligerswerk zoekt of een goed doel. Ze verdienen het.

Patrick Huisman