Communicatie

Als antwoord op de roep om meer transparantie heeft ieder bedrijf, instituut of stichting een Afdeling Communicatie. Niet om een ondoorzichtige organisatie doorzichtig te maken, maar om de klant lastig te vallen met kleurrijk verpakte prietpraat. Bewust. Want achter dat troebele waas van non-info kunnen de in raden van bestuur en toezicht samenklittende grootgraaiers ongestoord hun gang blijven gaan.

Voorbeelden? Vrijwel wekelijks krijg ik een vraag van een pensioenfonds, zorgverzekering of overheidsinstelling. Of ik ideeën heb om de communicatie nóg (we doen er al alles aan, maar toch...) beter te maken. Flikker toch op! Ik wil gewoon een goed pensioen houden. Om dat te garanderen hebben jullie peperdure specialisten in dienst. Doe je werk, stuur een jaarverslag met daarin de alweer verhoogde medewerkerssalarissen en het rendement. Val me vooral niet lastig met het aantreden van figuren die ik meestal ken van een reeks mislukte missies en daaropvolgende gouden handdrukken.

Soms gaat het zo ver dat een instelling mij laat weten een nieuw Hoofd Communicatie te hebben aangesteld. Met foto van de nieuwe man of vrouw ten voeten uit. 'Zodat we u nog beter kunnen informeren over wat we voor u doen.'

Neem een begrafenisfonds. Kan het simpeler? Nee, zou ik zeggen. Beheer de geldberg die mijn ouders vanaf mijn eerste levensdag aanlegden netjes. Cremeer me pas na mijn dood. Gewoon alles fatsoenlijk regelen, niet teveel lijkenpikkerij, niet alle prijzen verdubbelen, enne... een kartonnen kist is prima. Simpel toch, helemaal geen communicatie voor nodig: een keer per jaar melden hoeveel ik heb gespaard, vind ik voldoende.
Steeds meer als communicatie vermomd non- en fakenieuws stroomt mijn woning binnen. Dat neem ik voor lief, behalve van instellingen die onze miljarden beheren. Dat die ons in slaap proberen te wiegen met prietpraat onder het mom van transparantie vind ik onverteerbaar.