Schaamte

Vorige week vertelde een vriendin mij dat het de Week van de Schaamte was. Ik schaamde me meteen kapot. In wat voor land leven we in godsnaam? Week van de Stuitligging, Week van het Bloemkooloor of Week van de Schuldloos Gescheiden Man, daar kan ik mee leven, maar de Week van de Schaamte...

Waarschijnlijk begon ze erover omdat ik haar even voor de mededeling een oneerbaar voorstel had gedaan. Vandaar natuurlijk dat schaamrood op haar kaken.

Ik ging meteen in de aanval. 'Belachelijk, de Week van de Schaamte! Of er in dit land geen grotere problemen spelen!' Ik voelde me beschaamd na die uitval. Had de Week van de Schaamte dan toch zin?

Ik begon te graven in mijn geheugen. Wanneer had ik voor het laatst schaamte gevoeld? Een mooi item voor het helaas ter ziele gegane programma Man Bijt Hond. Je hoort de stem van Michael Abspoel: 'Wanneer heeft u zich voor het laatst geschaamd?' En dan komen er allemaal volkse types voor de camera die in vet dialect dingen zeggen als: 'Toen ik trots uit het water stapte na een duik van de hoge springplank en iedereen begon te lachen en te wijzen. Dreef m'n zwembroek in het bad.'

Of: 'Toen ik op een verjaardag iemand uitgebreid uitlegde waarom ik onze burgemeester zo'n enorme oetlul vind, bleek het zijn broer te zijn.'

Ik kom niet verder dan een dt-fout in een column en die keer dat ik bij het optillen van een tafel tijdens het buurtfeest een harde scheet liet. Sinds die blunders is mijn moeizaam opgebouwde reputatie in de wijk vervlogen. Maar er zijn ongetwijfeld ergere zaken die ik me niet meer herinner. Het ergste is dat ik me daar niet eens voor schaam.