Paard zonder kar

Vorige week was ik weer in loondienst. Op de krantenredactie werd ik door een collega die in werkelijkheid heel beminnelijk is achter de vodden gezeten. Als ik dat weekeinde niet heel veel nieuwsberichten op internet slingerde zou hij de hoofdredacteur inlichten, dreigde hij. En dan zwaaide er wat. Nieuwe bezems vegen schoon tot aan de buitendeur, dat weet iedereen.

Voordat het zover kwam ontwaakte ik. Buiten was het mistig, ik ging naar de wc en kroop daarna weer in mijn warme bed. Het ritme van ruisend rubber waarop forensen naar hun werkgevers snelden wiegde me in een droomloze slaap. Toen ik weer wakker werd scheen de zon. Ik zette de koffiemachine aan en een elpee op. Langs mijn raam wandelde een jonge vrouw met drie honden. Een ooievaar landde in het weiland, twee paarden wreven hun hoofden innig tegen elkaar.

Een diepe tevredenheid stroomde door mijn lijf. Een mens zonder werk is als een paard zonder kar, bedacht ik en vouwde de krant open. Hij rook lekker. Naar papier, inkt en bezorgersparfum. De inhoud walmde. De wereld buiten mijn gezichtsveld was nog steeds een poel van geweld en ongelijkheid. Dood en verderf. List en bedrog.

Ik besloot een vlammend pamflet tegen deze wantoestanden neer te tikken. Maar achter mijn laptop verdampte de inspiratie. Een dikke hommel botste tegen het raam, mussen vochten in de vijver om een plekje op de baddersteen, roze bloesem sneeuwde neer op de tuintafel. In de blauwe lucht trok een onzichtbaar vliegtuig een kaarsrechte witte streep.

Daar zou ik over schrijven! Dat atmosfeervergiftigende heen en weer gevlieg naar en van resorts in schurkenstaten. Vakanties waaraan je wat selfies bij een zwembad, obesitas en een alcoholprobleem overhoudt. Dat zou ik aan de kaak stellen. Later misschien. Nu eerst een vers bakkie. In de zon.