Tikkie

Een voetballer van een amateurclub is kort vóór een belangrijke wedstrijd ernstig geblesseerd geraakt. De jongeman ging achter zijn computer zitten en plots schoot het in zijn rug. Stijf als een plank is hij naar het sportpark gedragen. Tevergeefs.

Zelfs de professionele clubmasseur slaagde er niet in de opgelopen schade weg te wrijven. Zonder de 20-jarige back eindigde de wedstrijd in een smadelijke 6-1 nederlaag.

Dit voorbeeld lijkt me exemplarisch voor het Nederlandse voetbal. Wat deze 'blessure' vooral duidelijk maakt is dat we geen kerels meer kweken. Knoestige verdedigers met een lijf van staal, die desnoods met een gebroken been doorspelen. Die met het schuim op de bek de tegenpartij opwachten, die liever sterven dan gepasseerd worden. Voor wie een tikkie trug een fluim in het gezicht van Koning Voetbal is.

Waar is de tijd gebleven dat in onze dorpen voetbalhelden zes dagen op de werf of steenfabriek werkten en op zondag 60 kilometer fietsten naar het weiland van de tegenstander.

Stevig gebouwde verdedigers namen de ranke aanvallers op de stang, zodat deze topfit het veld op konden. Meestal moesten voor de aftrap eerst de koeien van het veld gejaagd worden. Dankzij de hier en daar achtergebleven vlaaien is de sliding ontstaan, maar dit terzijde.

De wedstrijden waren veldslagen. Techniek en tactiek stonden nog in de kinderklompen.

Met een waas voor de ogen voorwaarts, met maar één doel: scoren. Wel met open vizier. Gefluisterde beledigingen of stiekeme mishandelingen bestonden niet. Scheenbeschermers evenmin. Wonderlijk genoeg kwamen de meeste spelers weer thuis.

We moeten het nu doen met watjes. Kindsterren die door tatoeages bij elkaar gehouden worden. De toetsencombinatie control-alt-delete kan hun wervelkolom ontwrichten. De toestand is hopeloos.

Toen won Nederland met 3-0 van Portugal.

Wat nu? Andere column schrijven? Of de overwinning een incident noemen?

Dat laatste dus.