Zusters Peters en Van den Hurk: al drieënvijftig jaar lang vriendinnen

BENEDEN-LEEUWEN - Het Elisabeth in de jaren zeventig; Er heerste onder leiding van Zuster Vincentina en haar medezusters, een streng regime. Behalve dat de witte uniformjurken van de verzorgsters schoon en gladgestreken hoorden te zijn, moesten ze de knieën bedekken. Nylons waren verplicht en de schoenen moesten glanzend zijn gepoetst. De patiënten, zoals ze toen werden genoemd, sprak men aan met meneer, mevrouw of mejuffrouw. 

De Boven-Leeuwense Gerrie en de Puiflijkse Christien heetten op de werkvloer zuster Peters en zuster Van den Hurk. Ze volgden in 1971 de opleiding. ‘We startten met een zes weken durende preklinische theorieopleiding en daarna draaiden we vrijwel meteen mee in het hele proces op de afdelingen’, vertelt Christien.

‘Onze groep noemde zich ‘de Zonnebloemen,’ waarbij de bruine kern symbool stond voor ons hart voor de patiënten en het geel voor de zon die we hen wilden brengen’, vult Gerrie aan. ‘Annie van Heesch heeft er toentertijd een heel mooi liedje over geschreven.’

Schrobben en poetsen

Vooral tijdens de nachtdiensten moesten ze aanpoten. Er waren drie verzorgsters voor honderd patiënten en allerlei huishoudelijke taken, zoals de grote zaal schrobben, schoenen poetsen en haren uit rolstoelwieltjes plukken. Van een dodelijk ongeval in de regio werden ze onrustig. ‘De overledene werd naar het mortuarium van het Elisabeth overgebracht en wij moesten de overledene verzorgen. Als er een bekende werd binnengebracht, was dat een enorme schok’, huivert Gerrie.

Nachtdienst

Na twee jaar deden ze examen en was de opleiding klaar. Gerrie lootte gunstig, ze mocht blijven. Christien moest verder gaan kijken en heel stiekem vond ze dat fijn. Ze wilde meer zien dan Maas en Waal en verhuisde naar Wijk aan Zee. Het deed geen afbreuk aan hun vriendschap. Lachend: ‘We vroegen samen nachtdienst aan en belden dan met elkaar. Dat ging goed totdat Gerrie door Zuster Evodia werd betrapt.’

Vrienden voor het leven

Drieënvijftig jaar later zijn de twee vrouwen nog dikke vriendinnen. Christien woont in Rhenen, maar volgt de ontwikkelingen van Maas en Waal op de voet. ‘Als ik iets zie, waar ik meer van wil weten, bel ik Gerrie, die nu in Beneden-Leeuwen woont. We bezoeken elkaar regelmatig.’

Herinneringen

‘Als Christien naar Lauwe komt, gaan we vaak wandelen en dan komen we soms oud-groepsgenoten tegen. Annie, Andrea, Wilma, Joke, Mientje en Ciska, wonen allemaal nog in deze omgeving’, somt Gerrie op. ‘Als we hen treffen, halen we herinneringen op. We hadden een leuke groep en hebben een goede tijd met elkaar gehad.’

Door Elly Hagen