De Maas&Waler dat ben ik: Leo Adams

In deze rubriek maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Leo Adams
Leeftijd: 73 jaar
Plaats: Druten 

‘Nee’, zegt Leo, ‘ik ben hier nooit weggeweest, geboren en getogen. Nou ja, we hebben wel eens overwogen in het Limburgse Heijen te gaan wonen, maar dat ging toch niet door. Ik werkte namelijk in Heijen, waar ik productieplanner was op een grote fabriek voor incontinentiemateriaal. Ja, ik vond het leuk werk, vooral ook doordat er veel variatie in zat. Geen dag was hetzelfde, en ik moest steeds inspringen op veranderingen. Soms was er een machine defect bijvoorbeeld, of konden grondstoffen niet (op tijd) geleverd worden of werden ze afgekeurd. Dat had uiteraard allemaal zijn consequenties voor de planning. Ik moest dus improviseren. Nee, ik heb mij nooit verveeld en had voldoende tijd en vrijheid om daarnaast voor de medewerkers zelfgemaakte cursussen te verzorgen.’

Abstracte schilderkunst
Improviseren doet Leo nu ook met zijn schilderkunst. Abstract is zijn richting, getuige de diverse kleurrijke en tot de verbeelding sprekende werken van zijn hand die in de rustige woonkamer hangen. Leo legt uit: ‘Ik hou niet van voorgekauwde en overgeorganiseerde zaken. Vrijheid, daar ga ik voor. We hebben onze twee kinderen ook een grote mate van vrijheid gegeven, binnen bepaalde grenzen natuurlijk.’ Ingrid, Leo’s vrouw, knikt instemmend.

Leo begon met schilderen op zijn vijftigste. Hij verveelde zich op een bepaald moment, en begon met een simpel potloodje wat te schetsen op een A4-tje. Hij merkte dat hij er lol in begon te krijgen en maakte steeds meer. Een hobby was geboren. Als autodidact wilde hij zoveel mogelijk zijn eigen gevoel volgen. Nu, bijna 25 jaar later, bezit hij een sfeervol atelier, waarin hij niet alleen zijn eigen werken creëert, maar tevens zijn cursisten begeleidt op het pad der kunst. ‘Soms heb ik het gevoel dat ik de cursisten meer af moet leren dan aanleren. Uiteraard wil ik hen niet beperken in hun creativiteit. Weet je, vanaf je geboorte word je geacht te voldoen aan bepaalde normen en regels en waarden, en bij abstract schilderen moet/mag je dat allemaal loslaten. Dat valt niet altijd mee hoor, maar als het lukt is de voldoening groot. Eigenlijk kan het niet eens mislukken. Je doet wat in je opkomt, en ik vind dat je vooral niet opnieuw moet beginnen met een schilderij. Je bent op die manier een beetje filosofisch bezig, je leert een stukje van jezelf kennen tijdens het schilderproces, met een ontspannen muziekje op de achtergrond. De vrijheid die ik voorsta betekent ook dat je letterlijk alles mag gebruiken, je handen, blaasrietjes of grote plamuurmessen. Dat moedig ik aan. Als er maar een stukje ziel in je werk zit. Regelmatig hoor ik van mensen dat ze hier even uit kunnen blazen na een dag vol druk gedoe.’

Stichting KLeiGoed Maas en Waal
Het huis dat Leo en Ingrid bewonen, heeft een voor Druten belangrijke historie. Leo vertelt dat hij in de tuin eens wat oude stenen opgegraven had, die afkomstig bleken te zijn van de steenfabriek van Dericks en Geldens, niet ver daar vandaan. Die fabriek leverde de stenen voor de bouw van de kerk, en de beroemde architect Pierre Cuypers liet er prachtige decoratieve ornamenten maken volgens zijn ontwerp. ‘Ik werd er enthousiast over, en besloot mij in deze materie te verdiepen. Uiteindelijk resulteerde dat onder andere in een mooie monumentenwandeling door Druten. En we hebben de Stichting KLeiGoed Maas en Waal opgericht. Op die manier willen we de bijna vergeten grof-keramische industrie van ruim honderd jaar geleden in beeld brengen en delen met geïnteresseerden. We zijn nu zover, dat we waarschijnlijk binnenkort een eigen locatie krijgen. In het centrum van Druten, nota bene. En we gaan misschien zelfs een toeristisch infopunt opzetten en bemannen, tenminste, als we die locatie krijgen. Mooier kan het toch niet?’

Verknocht aan Druten
Het is wel helder: Leo en Ingrid zijn verknocht aan Druten. Jawel, ze gaan nog wel op vakantie, verre buitenlanden mijdend, in de Benelux. Niet in een luxe vakantiehuisje of met een dikke camper. Nee, heel eenvoudig, met een tentje (’Ha, we hebben kortgeleden zelfs nog een nieuwe aangeschaft...’) naar eenvoudige campings met weinig voorzieningen en zoveel mogelijk natuur.

‘Voor ons is Druten het centrum van Maas en Waal. Het heeft alles wat je maar nodig hebt, verklaart Leo. ‘Nou, ik zou hier wel een treinstation willen’, zegt Ingrid. ‘Maar ikke nie!’, antwoordt Leo stellig.

Door Ton van Hulst