De Maas&Waler dat ben ik: Henny Timisela

In deze rubriek maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Henny Timisela
Woonplaats: Beneden-Leeuwen
Leeftijd: 64 jaar

‘Vanuit de Molukken kwam mijn vader als KNIL-militair samen met mijn moeder en twee broers in 1951 in Nederland terecht. Ze werden ondergebracht in Vught. Uiteindelijk zijn ze in Nederland gebleven en kregen ze nog acht kinderen. Ik kreeg verkering in Boven-Leeuwen, waar ik vervolgens 25 jaar heb samengewoond.’

Henny woont nu al 21 jaar samen met Monique in Beneden-Leeuwen, in een frisse, lichte woning. ‘Binnenkort gaan we een gedeelte van ons huis verbouwen; de wc, de douche en de keuken gaan op de schop. Ik vind het wel verschrikkelijk, al dat gedoe en al die rommel. Nee, ik ga die klussen mooi niet zelf doen hoor, want ik ben niet echt handig in dat soort dingen. Maar,’ vertelt hij met pretoogjes, waar ook nog een beetje trots uit spreekt, ‘wat ik wel heel goed kan, is vegen en koffiezetten, want ik ben nogal gestructureerd.’

Pensioen
Henny is goedlachs en komt vrolijk over, volop pratend. Hij vertelt over de baan, nog altijd bij zijn eerste baas H.J. van Oort Transport in Eck en Wiel, waarmee hij binnenkort na ruim 46 jaar gaat stoppen. ‘Ik begon er nog voor mijn dienstplicht. In Seedorf (D) was ik gelegerd. Nu vind ik het wel wat spannend als ik niet meer hoef te werken, want hoe vul ik mijn vrije tijd? Maar ik geloof dat er op de een of andere manier wel iets op mijn pad komt. In ieder geval ga ik niet stilzitten. Ik zie wel.’

Familie en vrienden
Wijzend op een prachtige caravan die helemaal gewassen en gepoetst ongeduldig op de oprit staat zegt Henny enthousiast: ‘We kamperen graag, mijn vrouw en ik. Dan heb je mooi je eigen huisje, en op een camping maak je vaak gemakkelijk contact. Ik pas graag op onze kleinkinderen die in Haps, Molenhoek en Nijmegen wonen. Eigenlijk beschouw ik mezelf ook als de vader van Moniques kinderen, die nog klein waren toen ik bij haar kwam. Hier in huis is het nooit stil. Er is altijd wel reuring, met vrienden en familie die spontaan op bezoek komen, zomaar, want ze weten dat de koffie altijd klaar staat.’

Voetbal
‘In Tiel wil ik graag een wedstrijdje Walking Football spelen. Wat dat is? Oh, dat is voetbal waarbij je niet mag rennen, en de bal mag niet hoger komen dan kniehoogte. Samen met andere Molukkers van 60+ beleven we dan gezellige en sportieve momenten. Vroeger voetbalde ik in het eerste bij DSZ, tot mijn 45e. DSZ is echt mijn club.

Overigens heb ik ook in allerlei andere voetbalelftallen gezeten en in het Nederlands elftal van zaalvoetbal. Voetbal is gewoon een deel van mijn leven, dat is zo bij mijn hele familie. Al mijn boers en zussen deden aan voetbal, en een broer en twee zussen van mij zijn trainer geweest. Bij ons thuis vroeger was altijd alles voetbal, dat was ook het goedkoopst’, lacht hij. ‘Na mijn 45e heb ik niet meer gesport. Ja, ik kon nog wel bij lagere elftallen terecht, maar weet je, ik ben gewoon te fanatiek, ik wil per se hoog scoren.’

Tv kijken is een andere bezigheid van Henny. ‘Wat ik dan graag kijk? Nou, van alles. Dat wil zeggen, op voorwaarde dat het voetbal is dan…’

Boomertje
Henny maakt gemakkelijk contact, zegt hij. ‘Ja hoor, ik weet vaak binnen de kortste keren wie wie is. Dat had ik ook toen ik nog in Boven-Leeuwen woonde. Iedereen kende mij daar. Ik hou van praten met mensen. Als ik onze hond, een klein zwart Boomertje, uitlaat ben ik meestal niet zomaar thuis…’

Vrachtwagens
Het afscheid van zijn werk als vrachtwagenchauffeur werd onlangs vast gevierd, samen met een eveneens vertrekkende collega, rond een heerlijke barbecue. Als je Henny kent begrijp je dat het daar een erg gezellige avond is geweest. ‘En dan moet je weten,’ lacht Henny, ‘dat ik in mijn jeugd altijd bang was voor vrachtwagens. Maar toen ik in dienst eenmaal mijn groot rijbewijs had gehaald was die angst gelukkig snel over.’

Maas en Waal
Eigenlijk is hij een Tielse, bekent hij. ‘Maar ik wil er niet wonen. Vroeger gingen we vanuit Tiel altijd uit in Maas en Waal, we vonden dat de mensen daar toch iets prettiger waren.’

Door Ton van Hulst