De Maas&Waler dat ben ik: Rien van Boekel

In deze rubriek maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Rien van Boekel
Woonplaats: Bergharen
Leeftijd: 78 jaar

Zijn hele leven heeft Rien in zijn geboortedorp Bergharen gewoond. Vanaf zijn 23e werkte hij bij bakkerij Loeffen in Winssen, daarna stond hij gedurende 37 jaar in de keuken van het voormalige Boldershof. ‘Met voeding omgaan, dat vind ik mooi. We verzorgden maaltijden voor de pupillen en werkten in een prettig team met leuke collega’s. Ik heb het er altijd goed naar mijn zin gehad, maar ongeveer een jaar nadat ik daar stopte, werd de tijdens de nieuwbouw gerealiseerde keuken alweer gesloten… Veel maaltijden werden toen geleverd door een bedrijf in Puiflijk, en op sommige afdelingen kookte men zelf.’

UHC
Rien zit in de stille kantine aan een robuuste tafel en kijkt uit over de Hernense sportvelden. Je kunt wel zien dat hij zich er thuis voelt, en dat hij van elke steen precies weet waar die ligt. Hij rolde dan ook al vanaf dag één van zijn pensionering in het vrijwilligerswerk voor UHC, de voetbalclub van Hernen. Toen hij al leider was van het junioren-voetbalteam werd hij gevraagd mee te helpen. Samen met de al even fanatieke Sjaak Verploegen is hij nu al meer dan twintig jaar iedere ochtend van negen tot twaalf te vinden op het sportpark, dat fraai gelegen is even buiten de kern van Hernen.

‘Wij zorgen voor de kleedkamers en de kantine en regelen tevens de inkoop daarvoor. In de beginjaren moesten we ten behoeve van het sproeien van de velden ook de pijpen verleggen. Een zware klus, drie keer op een dag. Gelukkig zit alles tegenwoordig in de grond, en zorgt een computersysteem voor de aansturing. Je hoeft maar op een knopje te drukken. Ik bemoei me er niet mee, daar zijn andere mensen voor. Een jaar of twintig geleden zijn de clubs van Bergharen en Hernen gefuseerd. Mijn club UHC is mijn grote passie.’

Wedstrijdcoördinator
‘Lang geleden heb ik zelf wel in een elftal meegespeeld, en nu ben ik nog wedstrijdcoördinator. In die functie ontvang ik onder andere de scheidsrechter en het bestuur van de bezoekende club. Ik vind het een mooie bezigheid en help graag mensen. En wat dacht je van de derde helft na de wedstrijd: heerlijk napraten hier in de kantine met een biertje erbij. Dat vind ik altijd super gezellig.’

In het bloed
Rien vertelt dat zijn favoriete club aardig meedraait. ‘Och, weet je, we hoeven niet hoger te spelen dan de vierde klasse, dat is mooi voor ons, en daar hebben we trouwens ook de spelers niet voor. Het voetbal zit gewoon in mijn bloed. Vroeger, toen hij nog een klein mannetje was, ging ik altijd met mijn zoon Remco mee als hij voetbalde; hij heeft later trouwens nog op landelijk niveau gespeeld, en in Hernen twaalf jaar in het eerste. Daar ben ik wel een beetje trots op, ja. En nu voetbalt mijn kleinzoon ook. Je begrijpt wel, ik kom er niet van los, het heeft altijd mijn belangstelling gehad.’

Verbouwing kantine
Kort voor de coronaproblemen werd de verbouwing van de kantine afgerond. ‘Ja, die verbouwing was ook wel nodig hoor. Maar nu ziet het er weer prima uit. We hebben al iets eerder een nieuw gedeelte aangebouwd.’ Hij wijst tevreden op de netjes afgewerkte ruimte die een frisse en vriendelijke, moderne uitstraling heeft. ‘Het is een goed seizoen geweest. Ik kan wel zeggen dat alles op dit moment op rolletjes loopt. Hoewel, we zouden nog wel enkele vrijwilligers kunnen gebruiken. Je snapt wel, er zijn altijd wel klusjes op de velden en rond de gebouwen.’
Maar voetbal is niet de enige sport die Rien interesseert. Hij speelt tafeltennis in De Zandloper, hoewel zijn voet wat problemen geeft. ‘Iets met de zenuwen, maar ik kan nog wel lopen.’

Graag kijkt hij naar allerlei sporten kijken op tv. ‘Meestal wielrennen en schaatsen, daar ga ik lekker voor zitten.’

Thuis
Ook koken doet hij graag, thuis in de keuken. De tuin, daar houdt hij zich niet zoveel mee bezig, dat is meer iets voor zijn vrouw Truus.

‘Ik ben eerlijk gezegd niet echt een tuinliefhebber. Vroeger hadden we een grotere tuin, maar sinds 2008 wonen we in het dorp en niet meer in het buitengebied. In onze straat overlopen we elkaar niet, maar als er eens iets is, staat iedereen klaar om te helpen’, besluit Rien.

Door Ton van Hulst