De Maas&Waler dat ben ik: Antoon Mulders

In de rubriek ‘de Maas & Waler dat ben ik’ maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Antoon Mulders
Woonplaats: Puiflijk
Leeftijd: 59 jaar

Binnenkort raakt Puiflijk Zaal De Linde (Zaal Mulders) kwijt. Een instituut dat al meer dan honderd jaar Puiflijks dorstige kelen van drank voorzag en waar de dorpsnieuwtjes van mond tot mond gingen. Eigenaar Antoon Mulders heeft er een dubbel gevoel bij. ‘Na mijn dienstplicht kwam ik meteen in de zaak, automatisch. Er werd niet over gesproken, je deed het gewoon. En ik heb daarmee een soort familietraditie voortgezet. In de negentiende eeuw begon Helena Kersten hier drank te schenken. Kleinschalig, want ze had eigenlijk een soort fruithandeltje, met fruitbomen op de plek van de huidige parkeerplaats. Ik ben de vierde generatie in dit pand, dat mogelijk tweehonderd jaar oud is, we weten het niet precies. In de afgelopen ruim veertig jaar heb ik dingen wel zien veranderen. Vroeger was het elke zondagavond erg druk. Mensen kwamen hier dansen en leerden elkaar kennen, waaruit dan weer huwelijken ontstonden die hier in de zaal werden gevierd. En de kermissen en de carnavalsfeesten, altijd druk en gezellig. Bij die kermissen had ik nogal eens een beetje de zenuwen, hoor. Want ja, je weet niet wie je binnenkrijgt hè. Het gebeurde weleens dat er wat onenigheid of ruzie ontstond bij de gasten, en dat ze de volgende dag terugkwamen om excuus aan te bieden. Moet je nou eens om komen…’ 

Veranderingen
Ook andere aspecten van het horecaleven veranderden. De regelgeving werd steeds strenger. Bier mocht niet meer in glas, maar moest in plastic getapt worden bij evenementen. ‘En wat dacht je van het roken: hadden we netjes een mooie rookruimte gerealiseerd, een aantal jaren later mocht dat ook al niet meer, toen moest iedereen maar naar buiten om te roken. Het aantal gasten op een feest is drastisch teruggelopen. Waar bruiloften een jaar of dertig geleden nog gevierd werden met ruim tweehonderd genodigden, kun je het nu al een behoorlijk feest noemen als er een man of zeventig binnen is. Ik denk dat dat komt doordat men selectiever is geworden bij het uitnodigen. Niet meer de hele voetbalclub bijvoorbeeld, maar een stuk of drie spelers uit het eigen team.’

Antoons vrouw Miranda weet erover mee te praten. ‘We hebben hier een prachtige tijd gehad. Als alles goed ging en de mensen keerden met een fijn gevoel huiswaarts, gaf dat ons ook voldoening. Maar als we straks naar Druten verhuizen, op een minuut of vijf van het centrum, blijven we toch in de buurt van Puiflijk.’

Laatste biertje
Nog even, en dan kan Antoon het laatste biertje tappen. ‘Wat we gaan doen? Geen idee. Hobby’s hebben we niet, dat is nou eenmaal onmogelijk met ons werk, maar we gaan vast niet in een zwart gat vallen. Ik ga voor mezelf een leuke baan zoeken, parttime. En Miranda gaat waarschijnlijk iets met catering doen. In ieder geval moeten het leuke dingen zijn, fijne vakanties bijvoorbeeld. Onze zoon en dochter zetten het bedrijf niet voort, maar we vinden het goed zo. Wat er met het pand gebeurt, is ook nog onzeker. Misschien is het wel verstandiger het te herbouwen. Een openbaar gebouw moet voor honderd procent toegankelijk zijn voor iedereen, en nu is er nog sprake van hoogteverschillen in de vloeren. Dat is uiteraard niet handig voor mensen in een rolstoel. Daarom zou ik het wel mooi vinden als er nieuwbouw zou komen met een herbouw van de bestaande gevels. Overigens vind ik het niet erg als Puiflijk uitgebreid gaat worden, hoewel ik het wel een beetje jammer vind van de boomgaarden die daarvoor moeten verdwijnen.’

Een nieuw begin
Iedere Puiflijknaar en vele buitendorpers hebben Zaal De Linde van binnen gezien. Het centraal gelegen gebouw, niet ver van de Oude Toren, vervulde een belangrijke sociale functie in het dorp, voor verenigingen, vergaderingen, uitvaarten, noem maar op. ‘Tja, het afscheid zal wel een hele verandering betekenen in ons leven. We sluiten een mooie periode af, maar beginnen ook graag aan een nieuwe. Ik denk dat we er geen spijt van krijgen. We kijken terug op de vele momenten van gezelligheid die de inwoners van Puiflijk hier met elkaar gedeeld hebben, dat maakte het voor ons ook zeer aangenaam, en zijn daar dankbaar voor. En wat betreft dat laatste biertje… dan zal ik nog wel even moeten slikken, denk ik’, aldus Antoon.

Door Ton van Hulst