Haci Murat Aslan.
Haci Murat Aslan. Foto: Maik Jansen

De Maas&Waler dat ben ik: Haci Aslan

Mens

In de rubriek ‘de Maas & Waler dat ben ik’ maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Haci Aslan
Woonplaats: Druten
Leeftijd: 39 jaar

In het Turkse dorpje Dikilitas stond de wieg van Haci. Op zijn vierde verhuisde hij naar Druten, waar zijn vader werkte in de toenmalige Mijnlief betonfabriek. Haci ging naar basisschool Het Koekoeksnest en later naar het Pax Christi College. Daarna bezocht hij het ROC in Nijmegen. In Puiflijk speelde hij voetbal bij SCP, tot aan de A-jeugd. 

‘Ik kan dus met recht zeggen dat ik volledig in Druten ben opgegroeid. Met plezier denk ik terug aan de tijd dat we met vriendjes speelden op de Bieskamp, de Vlakkers, de Leigraaf en bovenaan de oude tunnel waar nu het Wagenwiel staat. Game- en smartphoneverslaving kenden we toen nog niet, en volgens mij waren er in die tijd ook een stuk minder therapeuten en jongerenwerkers actief. Ja, als het nodig was kreeg je gewoon thuis therapie.’

Carrière
Haci volgde op het ROC verschillende koksopleidingen, waarna hij bijna vijftien jaar in diverse restaurants in de keuken stond en Europese gerechten bereidde, de laatste jaren meestal in leidinggevende functies. ‘Maar een jaar of zes geleden vond ik het wel mooi geweest in de horeca en begon ik een opleiding tot maatschappelijk werker. Ik bleef nog wel als freelancer werken in mijn oude beroep.’ Na het afronden van zijn opleiding maatschappelijk werk werd hij begeleider in de gehandicaptenzorg. Door de coronaperikelen (de horeca viel in één klap stil) kreeg hij fulltime werk bij Optimum Zorg in Nijmegen, waarvan hij ook een van de initiatiefnemers is. Het is een breed opgezette dagbesteding voor verstandelijk beperkten, met onder andere ateliers voor hout en textiel, een sportruimte, een moestuin, een stilteruimte en dierverblijven. Komende september kruipt de bevlogen Drutenaar, getrouwd met Ayse en vader van dochter Rabiya (15) en zoontje Seyit Yaaz (3) toch nog weer opnieuw de schoolbanken in. ‘Ik wil aan de HAN een deeltijdstudie voor management in de zorg gaan volgen’, licht hij enthousiast toe.

Welzijn Druten
‘Mijn hobby’s zijn politiek, reizen, lezen en wandelen.’ Maar die drie laatste komen er voorlopig bekaaid vanaf, want hij moet veel tijd steken in zijn werkzaamheden als raadslid en zijn lijsttrekkerschap voor Welzijn Druten. ‘Ik vind het leuk om te doen en heb er veel zin in. Dat komt ook doordat we een geweldig team hebben. Zonder onze inzet bij de voorgenomen fusie tussen Druten en Wijchen zouden er nu geen verkiezingen zijn in de gemeente Druten. Tijdens de discussies rond basisschool De Kleurencirkel, waar mijn dochter leerling was, werd duidelijk dat de geplande brede school toch niet gebouwd zou worden. Ik begon mij als ouder te mengen in de gesprekken, en was voor ik het wist burgerlid bij Welzijn Druten en later raadslid. We hebben weliswaar de school niet kunnen behouden, maar de jeugd heeft hier nu wel een fraaie speelplek. Iedere keer als ik er langs kom, ben ik er wel trots op dat ik uiteindelijk de bal aan het rollen heb gebracht voor de aanleg van het parkje in Druten-Zuid, voor mij het meest bijzondere plekje van Druten.’

Iedereen meedoen
Haci vindt het belangrijk dat iedereen mee kan doen in de maatschappij. ‘Want dat bevordert de algemene gezondheid, geeft de inwoners structuur en het gevoel nuttig te zijn, en biedt sociale contacten en zelfvertrouwen. Als iedereen meedoet, versterkt dat de binding en de gelijkwaardige relaties tussen de verschillende groepen.’

‘Druten, het pareltje’
‘Druten? Nou, in mijn ogen is dat het pareltje van het Land van Maas en Waal. Ik vind het jammer dat het eigenlijk niet goed gepromoot wordt. Maar gelukkig zie ik wel dat er daarin een verandering begint te komen. Want zeg nou zelf: Maas en Waal, met zijn rivieren, uiterwaarden, dijken, de prachtige natuur en de vele bezienswaardigheden en toeristische trekpleisters, dat is toch een van de mooiste gebieden van Nederland? Als ik van een van mijn vele reizen terugkeer, voel ik steeds weer de innerlijke rust die in mij opkomt als ik de Prins Willem Alexanderbrug passeer, of vanaf de A73 de Maas en Waalweg op rijd. Dat heerlijke gevoel kan ik met geen pen beschrijven. Op die momenten weet ik weer dat ik thuis ben, en tegelijkertijd ben ik mij ervan bewust dat we niet zuinig genoeg kunnen zijn op onze streek, waar ik mij vanaf de eerste dag heb thuis gevoeld.’