De Maas&Waler dat ben ik: Erna Kool

In de rubriek ‘de Maas & Waler dat ben ik’ maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Erna Kool
Leeftijd: 63 jaar
Woonplaats: Ewijk

‘Mensen vragen mij weleens of ik uit het buitenland kom. Als ze mijn lange, zwarte haren zien zeggen ze vaak: Zuid-Amerika? Maar niks hoor, ik ben helemaal Hollands, geboren in het Achterhoekse Silvolde. Na mijn opleiding kinder/jeugdverzorging bleek er daar geen werk voor mij te vinden, daarom trok ik naar het westen van ons land. In Oegstgeest (het Zendingshuis) werkte ik in de huishoudelijke dienst en af en toe op een crèche. Vervolgens verhuisde ik naar Den Haag, waar ik een opleiding ziekenverzorging deed in het bekende Zeehospitium. Ik leerde in Den Haag mijn man kennen. Omdat we onze kinderen liever niet in een grote stad wilden opvoeden, zochten we een woonplek rondom Nijmegen. Dat werd Ewijk, alweer 33 jaar geleden.’

Fotografie
Erna blijkt een enthousiaste vrouw, die van de natuur houdt en de kleine dingen daarin weet te waarderen: bedauwde grassprietjes, een spinnetje, een takje met wat blaadjes. Ze maakt er graag foto’s van, die ook met regelmatig in deze krant verschijnen, zodat heel Maas en Waal ervan kan meegenieten. ‘Ik fotografeer vrijwel alles in de automatische stand, want als ik eerst allerlei knopjes moet gaan instellen, is mijn onderwerp al weer weg. Soms bewerk ik mijn foto’s op de computer, dan maak ik ze een beetje lichter of donkerder. Ik heb er eens drie opgestuurd naar National Geographic, maar meestal komen ze terecht in mijn fotoboeken. Laatst zag ik de zon spiegelen in een nieuwbouwflat. Het waren niet meer dan alleen maar oranje vlekken, behoorlijk abstract dus, maar ook dat vind ik mooi. Bij feestjes ben ik meestal degene die de foto’s maakt. ‘Tante Klikklak’ noemen ze mij soms. Als tiener begon ik met een Kodak-camera met zo’n vierkant flitsblokje’, zegt ze lachend.

Kerkblaadje
Voor de protestantse streekgemeente is ze contactpersoon. In die hoedanigheid brengt ze af en toe kerkblaadjes rond. En Erna zou Erna niet zijn als ze daarbij niet soms een praatje maakt met de mensen op haar route, en met oprechte belangstelling informeert of alles goed is.

Voedingsassistente
Erna heeft negentien jaar lang De Gelderlander rondgebracht. En samen met haar kinderen, die een folderwijkje hadden, vouwde zij de reclameblaadjes in. ‘Maar nu gaat dat niet meer, het is niet meer te combineren met mijn werk als voedingsassistente in de Maartenskliniek. Ik kom daar graag met een vrolijk gezicht en een goed humeur bij de patiënten op zaal. Als ik zie hoezeer mensen dat waarderen, geeft dat me veel voldoening.’

Sport
Sporten is een andere favoriete bezigheid. Op een sportclub voor vrouwen werkt ze aan haar conditie, met behulp van verschillende toestellen. ‘Ik geniet daarbij erg van de muziek, met een volle, stevige beat erin. We hebben een coach die ons goed stimuleert. Kortom: een superconcept, alles bij elkaar. Reuzegezellig vind ik dat, hoewel ik niet echt kan kletsen met de andere dames als ik bezig ben. En weet je waar ik trots op ben? Mijn nichtje Lonneke zat tot voor kort in het Nederlands volleybalteam. We bezochten in 2016 de Olympische Spelen, speciaal om haar aan te moedigen.’

Koren
Erna zingt bij twee koren, Surprise en Splinter, waar ook haar man lid van is. Helaas kan het gemengd amusementskoor Surprise niet veel optredens meer verzorgen, vanwege de virusproblemen. ‘Gelukkig kunnen we bij Splinter soms oefenen in de kerk. Dan kun je wat verder van elkaar staan. Als tegenprestatie laten we ons dan horen tijdens een viering. We hebben meermaals opgetreden in het Radboudumc en in de winkelpassage in Beuningen.’

Een à twee keer per week rijdt Erna richting de Achterhoek, voor een bezoekje aan haar ouders. ‘Maar als ik weer hier in Ewijk ben, voel ik mij echt thuis. De dijken, het (hoog) water, de rivieren, Batenburg: ik vind het allemaal spannend en superleuk. Vanaf mijn huis ben ik snel op de dijk; daar kan ik mij uitleven met mijn camera. Weidse uitzichten, een boer die ploegt of bieten aan het rooien is, boeiende wolkenpartijen of zonsondergangen, ik leg het graag vast om er vaker van te kunnen genieten. Onze kinderen vinden Ewijk te stil, te rustig. Maar daar komen ze later nog wel van terug!’

Door Ton van Hulst