De Maas&Waler dat ben ik: Michelle Peeters

In de rubriek ‘de Maas & Waler dat ben ik’ maken we kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Michelle Peeters
Leeftijd: 56 jaar
Woonplaats: Wamel

Twee jaar geleden ‘ontvluchtte’ de in Hengelo geboren Michelle haar woonplaats Eindhoven om rust te vinden in het Maas en Waalse. ‘In Eindhoven werkte ik als secretaresse bij Philips. Dat bleek echter niet de meest geschikte baan voor mij te zijn. Terwijl ik de hbo-opleiding Informatica volgde kreeg ik een baan als helpdesk operator bij dezelfde baas. Dat heb ik twintig jaar gedaan. Toch voelde ik dat ik daarin mijn creativiteit niet altijd kwijt kon. Ik was altijd al enorm geïnteresseerd in fotografie, maar durfde de overstap naar het fotografie vak niet te maken. Toch bleef het vak me trekken en toen ik eenmaal de stap zette fotograaf te worden, was dat voor mijn ouders een hele schok. Ze waren terecht bezorgd of ik het wel zou redden.’   

Michelle houdt het meest van natuurfotografie, maar heeft haar camera eveneens op veel andere gebieden gericht. Ze begon als schoolfotograaf. ‘In de praktijk en met vallen en opstaan heb ik veel geleerd, meer nog zelfs dan op de fotovakschool. Eigenlijk zou ik het liefst werken voor National Geographic. Naast het fotograferen, schrijf ik over allerlei fotografie-gerelateerde onderwerpen op online platforms. En voor Nikon, Canon en Sony test ik camera’s.’

Wamel
‘We zochten meer rust en ruimte, maar vanwege mijn werk was het moeilijk uit Eindhoven te vertrekken. Daarom zijn we daar toch nog vrij lang blijven hangen. Uiteindelijk vonden we hier in Wamel precies wat we zochten. Er is geen ruimte voor een studio, maar de tuinkamer kan daar, met een paar kleine aanpassingen, goed voor worden ingezet. Het was een beetje een toevalstreffer, dit huis. We wilden centraal in het land zitten, dat is dus prima. De voorkeur van mijn man Huub ging uit naar een huis met energielabel A. Ik had zelf meer gevoel bij een romantisch scheefgezakt dijkhuisje, maar de omgeving, de rust en de vriendelijkheid van de mensen hier maken alles goed. Wel mis ik verschillende voorzieningen, er is alleen nog maar een friettent.’

Als lid van de uilenwerkgroep, en tijdens haar zwerfafval-opruimtochten, geniet ze volop van de seizoenen en de fruitbomen. Als tussenfase verbleven Michelle en Huub eerst vier maanden in een vakantiehuisje op de Lemelerberg. ‘Ondanks het druilerige weer in die periode vond ik het fantastisch. Alles gaat hier een tandje lager dan in de stad, en in de winkeltjes in het dorp kennen ze je. Toen we hier pas woonden brak de coronapandemie uit en werd alles erg beperkt door de maatregelen. We maakten dan maar telefonisch afspraken en zo kon een en ander toch min of meer gewoon doorgaan. Wat ik bovendien zo heerlijk vind aan deze omgeving is dat alles zo lekker open en gastvrij is.’

Krielkipjes
Naast de tuinkamer valt een sfeervol tuintje op. Niet zomaar gevuld met een braaf stukje gras. De hele familie heeft geholpen de stoeptegels die er lagen te verwijderen en nu groeien er allerlei exotisch aandoende planten. En, hoewel je ze bijna niet kunt zien, er scharrelen een paar gezellige krielkipjes rond, uiterst tevreden. ‘Onze tuin beschouw Ik als een soort mindfulnessplek om mijn hoofd leeg te maken.’

Fietsen
Michelle fotografeert niet alleen, ze heeft eveneens enkele boeken geschreven, met levensverhalen over allerlei mensen, meestal ouderen. Over ruige zeelieden, over nonnen die op de Amsterdamse wallen hebben gewerkt, haar belangstelling is heel breed. ‘Na mijn tijdelijk werk als runner in Ziekenhuis Rivierenland, tijdens de coronaperiode, wil ik weer gaan fotograferen en nieuwe contacten opbouwen. Ik ken al wat mensen, maar ik sta nog wel open voor leuke privé-activiteiten zoals het zwemmen in open water. Tijdens vakanties spring ik graag in het water. Zo hebben we veel gezwommen in de Donau, terwijl we met auto, fiets en tent verschillende landen bezochten. En hardlopen, dat gaat hier op de dijk uitstekend. Ik beweeg hier duidelijk een stuk meer dan vroeger; als ik boodschappen ga doen pak ik lekker de fiets en trap ik enkele kilometers weg over de dijk. Natuurlijk heb ik wel altijd de camera bij me. Kijken en zoeken naar mooie plekjes of dieren in hun eigen omgeving, dat is zo ongeveer mijn tweede natuur geworden. Ik vond het fantastisch dat de eerste foto die ik hier maakte die van een steenuiltje was. Dat had ik nou echt nooit gedacht!’

Door Ton van Hulst