Brandweerman Henk Wakker over de evacuatie in 1995

Alleen met de natuur

Het is maandag 30 januari 1995. Wie normaal naar zijn werk zou gaan, heeft nu andere prioriteiten. Er is een dringend evacuatieadvies uitgegeven en iedereen uit Maas en Waal dient te vertrekken en een onderkomen elders te zoeken. Het gebied is niet veilig, omdat het water van de Waal blijft stijgen. De dijken kunnen het begeven. Meters water kon er komen te staan op enkele plekken in het gebied. Gelukkig hielden de dijken het water tegen. Maar de schrik zat er goed in bij de mensen. De Maas en Waler sprak Henk Wakker. Destijds brandweerman in het gebied.

'De brandweer had hier de taak om alles in de gaten te houden en bijstand te verlenen. Ik heb destijds één fout gemaakt, en dat was mijn vrouw te laten evacueren naar Ochten. Daar was de situatie veel kritieker dan aan deze kant van het water. Gelukkig is daar ook alles goed gegaan, maar je moet er niet aan denken.'

'Elke dag zaten we op de kazerne en 's avonds sliep ik thuis. Alle meubels hadden we op zolder gezet. Ik had destijds een mobiele telefoon en dat wisten mensen. Ze belden me regelmatig en vroegen me hoe het was met de situatie van het gebied, maar ook met de persoonlijke situatie thuis. Mensen dachten dat het voor een paar dagen was, dus lieten ze de vogels thuis. Ze vroegen of ik hen eten wilde geven, dus deed ik dat. Ik moest toch door het gebied rond rijden om te controleren. Ook belde er iemand op om het varken op zolder wat eten te geven. Om de tijd te doden, speelden we spelletjes. Ook gingen er mannen af en toe uit het gebied om te kijken hoe het met hun gezin ging. Zij kwamen dan weer terug met mooie verhalen.'

'De evacuatietijd duurde van maandag tot zaterdag. Toen mocht iedereen naar huis. Er zijn mensen die een weekje op Center Parcs gezeten hebben. Zij stelden het park open voor mensen uit dit gebied en kregen een vakantie aangeboden. De saamhorigheid was enorm op dat moment.'

'Ik ben nooit bang geweest dat er iets ging gebeuren. Ik ben opgegroeid aan de rand van de dijk. Mijn vader zei altijd dat als de Waal wilde, Ochten het gedupeerde gebied zou zijn. Maar mocht het toch gebeuren, had hij kachelhout op voorraad, een fornuis pot met zuiverwater en 200 liter op voorraad.'

'Met het korps reden we door het gebied om te controleren dat er geen vreemde mensen rond liepen. Ook vulden we zandzakken en legden deze op de kritieke punten neer. Ik heb er nooit moeite mee gehad dat destijds iedereen geëvacueerd moest worden. We ervoeren het als een grote rampoefening. Vanuit de overheid werden er 64 bussen geregeld. Je zag ze op de Prins Willem Alexanderbrug staan. Uiteindelijk zijn er 3 mensen ingestapt. Iedereen had zelf al iets geregeld en was al vertrokken.'

'Iedereen heeft de evacuatie op zijn of haar manier beleefd. Ik vond het vooral erg bijzonder. Doordat iedereen weg was, heb ik de natuur nog nooit zo intiem beleefd. Het was stil en alleen de natuur hoorde je. De vogels en het klotsende water. Ik vond dat erg mooi. Op woensdag in de evacuatieweek, was voormalig koningin Beatrix naar het gemeentehuis gekomen. Zij gaf ons allen een schouderklopje ter waardering van ons werk. Op zaterdag is het gebied weer volgestroomd, gelukkig met zijn inwoners. Iedereen kwam naar huis met de verhalen en ervaringen. Daarna hebben de schilders en vloerzetters het nog nooit zo druk gehad.'

Door Hanneke Hoefnagel