De Maas&Waler dat ben ik: Richard Vonk

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam: Richard Vonk
Leeftijd: 52 jaar
Woonplaats: Alphen

In een rustig straatje in Alphen, waar de enige vrolijke kleur op deze grijze dag komt van de opvallende terreinauto's die voor de deur staan, spreken we met Richard Vonk. Hij is geboren in Naarden, en heeft weinig herinneringen aan zijn eerste tien jaar in de Noord-Oostpolder. Daarna kwam hij naar Maas en Waal, waar hij in Druten, Beneden-Leeuwen en Wamel woonde. Nu is Alphen al weer zo'n 20 jaar zijn stek. Oorspronkelijk komt hij uit de grafische industrie, maar ongeveer 16 jaar geleden zei hij de drukkerijwereld vaarwel, om iets geheel anders te gaan beginnen. "In 1990 kocht mijn vader een Toyota 4x4-auto. Ik gaf hem voor zijn verjaardag een rijcursus voor dit soort voertuigen cadeau, en kwam daarna in contact met verschillende verenigingen, die mij al gauw vroegen 4x4-cursussen te geven. En van het een kwam, zoals gewoonlijk, het ander."

Autobedrijf Hans Saris wilde Richard niet alleen cursussen laten verzorgen, maar vroeg hem ook of hij – 'verhuur je ook?' - misschien voor de voertuigen kon zorgen. En zo begon hij langzaamaan zijn bedrijf, dat nu in Nederland, België, Duitsland en Portugal mensen laat ervaren hoe het is om in zo'n speciale auto over terreinen te rijden.

We rijden met een gangetje van pakweg 7 kilometer per uur, meestal in de eerste versnelling, zodat we van de natuur kunnen genieten en op plaatsen kunnen komen die normaal gesproken niet toegankelijk zijn voor auto's. We respecteren wandelaars, en maken af en toe een praatje met hen. In Portugal zijn de mensen overigens wel wat relaxter ten aanzien van onze activiteiten, in vergelijking met Nederland. En we merken dat dieren gewoonlijk helemaal niet bang zijn voor ons; een auto is immers geen natuurlijke vijand voor bijvoorbeeld een vos. Ik vind het prachtig als ik een dier zie dat gewoon rustig langs de kant blijft zitten, zonder enige angst."

Het werk van Richard heeft nog een onvermoede, psychologische kant. Hij vertelt honderduit over de verandering die hij in sommige deelnemers ziet, bijvoorbeeld in de zo keurig lijkende huisvaders, die achter het stuur van een terreinwagen plotseling veranderen in eigenwijze, bijna agressieve rijders. "Dat haantjesgedrag proberen we altijd te onderdrukken, maar gelukkig komt het niet zoveel voor. Onze eerste zorg is veiligheid." Hij herhaalt dit woord meerdere malen tijdens ons gesprek, en het wordt steeds duidelijker dat hij ook haast een halve psycholoog moet zijn om zijn cursisten goed te begeleiden.

"Tijdens teambuildingevenementen gaan mensen soms psychologisch door een dal; ze leren zichzelf dan kennen en tonen hun ware gezicht. Je ziet dan bijvoorbeeld dat een gewaardeerde leidinggevende eigenlijk misschien wel een groot persoonlijkheidsprobleem heeft. De eerste keer dat ik een cursist huilend uit een auto zag stappen was niet alleen heel heftig voor die man, maar ook voor mij. Ik heb ook wel meegemaakt dat mannen spontaan afhaakten toen ze merkten dat hun vrouwen het beter deden."

Nu herinnert hij zich met genoegen het voorval met de twee stoere vaders en het meisje van 14. De twee mannen, beiden rond de honderdduizend kilometer op de teller, zouden wel eens even een moeilijk stukje terrein berijden: appeltje eitje. Dus niet. Het meisje, dat nog nooit auto had gereden, deed het in één keer goed. Ze had dan ook goed naar de instructies geluisterd en zat niet vast in het stelsel van verkeersregels dat een ervaren automobilist in zich meedraagt. "Alles bij elkaar vind ik dat ik een topbaan heb – ik kom overal, zit veel in de natuur en ben eigen baas. Laatst genoot ik er bijzonder van dat ik in een peperdure Mercedes X-klasse mocht rijden. Dat gebeurt toch niet iedereen iedere dag!"

Het kleine dorp Alphen biedt hem, ondanks, of misschien juist door het ontbreken van winkels en vanwege de afgelegen locatie, vooral rust. Richard helpt graag mee als er iets te doen is in het dorp: Sinterklaasoptocht? Oranjecomité? Kindervakantieweek? Richard levert wel een paar auto's of lampen of andere spullen. "Ik heb het hier toch liggen, dus waarom niet?" Hij wil hier voorlopig nog wel blijven wonen, hoewel het soms toch wel wat stil is. "Het dorp is eigenlijk niet meer dan een woonwijk, maar de mensen zijn bijna allemaal rustig en makkelijk in de omgang."

Door Ton van Hulst