De Maas&Waler dat ben ik: Peter van de Graaf

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam: Peter van de Graaf
Leeftijd: 59
Woonplaats: Horssen

Als Peter van de Graaf ergens aan begint, dan houdt hij het lang vol. Zo speelde hij vijftig jaar voetbal bij Olympia, werkt hij al ruim dertig jaar bij dakpannenfabriek Wienerberger in Deest en loopt hij deze week voor het vijfentwintigste jaar de Vierdaagse. Peter kan zich goed herinneren dat hij als kind de vierdaagse-wandelaars door de straat zag lopen. Hij had geen enkel vermoeden dat hij zelf nog eens de Vierdaagse zou lopen. Hij loopt nog steeds vijftig kilometer, en motiveert door zijn enthousiasme andere mensen om ook mee te gaan doen.

Peter woont vanaf zijn vierde in het huis dat zijn vader bouwde. 'Ik ben hiernaast geboren, ons vader gebruikte dat pand later als schuur. Mijn broer heeft het gerenoveerd tot woonhuis en is mijn buurman. Ons vader werkte bij de wegenbouw en had daarbij een klein boerderijtje met drie koeien, wat hokkelingen, kalveren en schapen. We woonden hier vrij, en we waren veel buiten. Op de zondagmiddagen ging ons vader met ons roeien op de Wettering. Die was in die tijd kraakhelder, en als het erg mooi weer was mochten we zelfs, onder zijn wakend oog, nog even zwemmen.'

Mallemolen
De kermis in Horssen was een beleving. Lachend: 'Ja, dat was iets. Die werd tegenover ons huis, in de wei van de buurman, opgebouwd. Ons vader ging dan naar de man van de draaimolen en vroeg: 'wat kost me dat, als de kinderen de hele dag in de mallemolen mogen zitten?' Hij betaalde het gevraagde bedrag en had geen omkijken meer naar ons. De andere kinderen snapten er niets van dat wij steeds mochten blijven zitten.'
Peter ontgroeide de draaimolen. Hij ging voetballen en stappen in het weekend. 'We gingen naar dancing de Linde, van Wim Mulders in Puiflijk, en later naar de Stoep en de Blauwe Sluis in Appeltern. Ik heb bij Olympia gevoetbald tot het einde van dit seizoen. Hoe lang ik exact lid van de club ben geweest weet niemand', grinnikt hij. 'Vroeger gebruikten ze een schriftje voor de ledenadministratie, maar dit is verdwenen. Toen er een aantal mensen werden gehuldigd, zei de voorzitter: 'Peter we gaan jou ook huldigen.' En zo was ik ineens vijftig jaar voetballer bij deze club.'

Als Peter op vakantie gaat, dan het liefst met het vliegtuig, en buiten het hoogseizoen, naar een warm land. 'Een aantal keren heb ik een busreis gemaakt. Dat zijn wel de reizen met oudere mensen, maar ik heb veel schik met ze gehad. Af en toe ben ik dan net de reisleider. Zo zat ik een keer achter in de bus met een stel te ouwehoeren, roept de buschauffeur door de microfoon: 'wil die jongeman achterin even naar voren komen?' Ik loop naar hem toe en hij fluistert: 'ik ben blij dat jij de mensen achterin bezig houdt, want hier achter mij zitten ze allemaal te slapen.'

Vierdaagse
Eén vakantieweek wordt elk jaar gereserveerd voor de Vierdaagse. 'Dat blijft me trekken, misschien ben ik zelfs wel een beetje verslaafd', merkt Peter op. 'De eerste keer bij de binnenkomst had ik gewoon kippenvel. Toen ik na de laatste stempelpost langs de tribune liep, en de mensen mij toejuichten, voelde ik totaal geen moeheid meer. Er is maar een klein minpuntje, en dat is als we bij Oosterhout op de dijk lopen en het begint te regenen. Iedereen zet dan een dijk van een paraplu op en hindert daarmee anderen. Als de regen stopt schudden ze de paraplu flink uit en dan moet je opletten dat je geen punt in de ogen krijgt. Over het algemeen vind ik de sfeer bijzonder, en het valt me op dat de wandelaars erg behulpzaam voor elkaar zijn.'

Loopgraaf
In de wijde omtrek staat Peter bekend als 'de Loopgraaf'. 'Na mijn eerste Vierdaagse hadden buren een spandoek in de tuin geplaatst met deze naam erop, en zo word ik nu nog genoemd', vertelt hij trots. 'Zoiets gebeurt nog in onze streek. Ik ken veel mensen en veel mensen kennen mij. Ik hoef niet ver te gaan, er is altijd wel iemand waar ik terecht kan. Het is echt niet altijd fijn om alleen te zijn, maar de mensen die ik om me heen heb, en de vrijheid die ik hier voel, maakt heel veel goed. Ik voel me hier prettig bij.'

Door Elly Hagen