De liefdesbrief

Mijn drie kinderen hebben ieder hun plekje gevonden. Nog niet zo lang geleden hebben ze de laatste dozen met hun bezittingen opgehaald.

Toch bleef er in het berghok op de bovenste verdieping veel rommel staan. Allemaal van mij, de onverbeterlijke verzamelaar. Naast twee tenten, die al acht jaar niet meer zijn gebruikt, veel al drie keer verhuisde en nooit meer geopende dozen. De inhoud: carnavalskleding en maffe attributen die naar bier en sigarettenrook stonken, beschimmelde boeken die ik ooit op rommelmarkten kocht, gourmetstellen voor acht personen, prehistorische geluidsapparatuur, honderden muziekcassettes én... een doos vol liefdesbrieven.

Liefdesbrieven?

Misschien even uitleggen: een brief is een met de hand geschreven mail op een A-viertje. Dat velletje vouw je op en doe je in een envelop, een papieren tasje waarop je het huisadres van diegene waarvoor de brief bedoeld is schrijft. Je plakt een postzegel (achterhaald betaalmiddel) op de rechterbovenhoek van de envelop en deponeert die in een rode brievenbus.

De postbode doet de rest.

De romantiek van deze omslachtige communicatiemethode is voor eeuwig vastgelegd in vele liedjes. The Letter door Joe Cocker, Return to sender vertolkt door Elvis Presley en Please mister postman in uitvoeringen van The Beatles en The Carpenters. The letter that never came van Loudon Wainwright III, Love Letter van Nick Cave, ik kan eindeloos doorgaan.

Ik herlas de brieven, luisterde naar 'brievenmuziek' en zweefde terug naar toen. Van opruimen kwam niets meer. Ik was weer verstrikt in de hopeloze romances waartoe ik destijds blijkbaar veroordeeld was. Och, wat schreven we elkaar mooie brieven. Ik heb ze allemaal bewaard. Het papier is vergeeld, de inkt verbleekt, maar de woorden raken me na meer dan veertig jaar nog steeds.

Conclusie: liefde verbleekt sneller dan inkt, beloftes vergaan eerder dan papier, maar diep doorleefde emoties blijven onaangetast. Levenslang.