Afbeelding
Foto: Marcel de Jong

Het wit-bont konijntje

Column

Samen met mijn hond Saar struin ik dagelijks door de natuur in de omgeving, vaak in de Afferdense en Deestse uiterwaarden.

Het witbont konijntje

Regelmatig wandel ik met Saar in het veld van Winssen. De 'Verlengde Geerstraat' is bijvoorbeeld (nog) een prachtige veldweg om rustig te wandelen. Helaas 'nog', want ook deze prachtige hoek van Winssen valt binnenkort ten prooi aan de zandhonger van de mens.
Treurig genoeg is deze weg ook populair bij afvaldumpers en helaas ook populair om van impulsief aangekochte huisdieren af te komen. Als er niet meer naar omgekeken wordt (door de kinderen) worden de kippen of konijnen veelal in de natuur gedropt, om vervolgens opgegeten te worden door aanwezige roofdieren.

In november 2016 zag ik voor het eerst een klein witbont konijntje in de struiken van de Verlengde Geerstraat. Nou ja, ík zag hem niet, maar Saar stond doodstil naar één punt in de struiken te staren. Ze schoot de struiken in en daar zag ik het konijntje wegschieten. Ik floot Saar en met tegenzin staakte ze de achtervolging.

Meestal leeft zo'n konijntje misschien nog één of twee dagen voordat een vos het opvallend gekleurde beestje tot zijn maaltijd neemt. Verrassend genoeg zag ik het konijntje in de weken daarna telkens weer op dezelfde plek zitten. En waar ik in de struiken enkele kippen vond die hun vrijheid niet hadden overleefd, bleef het konijntje stug in hetzelfde stukje struik zitten, alsof het zat te wachten tot het weer opgehaald zou worden.
Inmiddels viel het eerste beetje sneeuw en de temperatuur zakte onder nul. We bleven het konijntje zien. Het verbaasde me dat het beestje ook de winter overleefde. Zover ik kon zien had het geen hol, maar zat het in de kou, uit de wind, achter een boomstam.

Nu, ruim een half jaar later, is het konijntje flink gegroeid, maar waagt zich niet verder dan 100 meter van de plaats waar ze is gedumpt. De bladeren zitten inmiddels weer aan de struiken, waardoor ze voor mij nu uit het zicht is. Heel af en toe komt ze uit de struiken de weg op en lijkt Saar uit te dagen. Ik fluit, en Saar gaat liggen, wachtend tot het konijntje misschien wel naar haar toe komt. Helaas voor haar schiet ze dan weer onder de struiken, Saar zwaar teleurgesteld achterlatend... Benieuwd of ze deze periode, waarin vossen extra voedsel nodig hebben voor hun jongen, overleeft.
We wachten af…

Voor meer foto's en een filmpje, kijk op Twitter @StruinenmetSaar