Dood

Thijs heeft deze column enkele maanden voor zijn overlijden geschreven. 

'We sterven allemaal op een dag, maar op alle andere dagen niet!' Misschien een rare gedachte van me. Al van decennia geleden. De enige zekerheid die we hebben is dat we allemaal een keer dood gaan.

Een van mijn broers was binnen een half jaar dood aan kanker. Anderhalf jaar daarvoor had ik zelf kanker. Ik heb het overleefd, maar ik heb kind noch kraai. Mijn broer had een heel gezin en zou nu opa zijn geweest. Daar snap ik dus niets van. Het waarom. Ik schijn dan wel een beetje columns te kunnen schrijven. Maar opa zijn is toch ontiegelijk veel mooier. Ik zit er niet mee dat ikzelf nooit opa zal zijn. Maar de dood ruilen met je broer kan niet. Die onmogelijkheid voelt zeer pijnlijk. Mis de omhelzing, de meningsverschillen. Het samen klussen doen. Ouwehoeren.

Het is een gevoelig onderwerp. Ik wil niemand kwetsen. De dood brengt altijd een heleboel verdriet met zich mee. Als éénenzestigjarige denk je er meer over na. Ook door die kanker en na twee hersenbloedingen gehad te hebben. Welke muziek je bij je crematie gehoord wil laten worden. Foto's en filmpjes. Is toch een persoonlijk stempel. Verdriet is voor iedereen iets heel individueels, qua beleving. Deels doe je dat samen. Meestal denken we bij de dood van een naaste, 'Wat vreselijk dat hij of zij er nu niet meer is'. Dat is het ook.

Ook hoor ik steeds vaker: 'Wat fijn dat hij of zij er juist gewéést is in ons leven!' Iets om te vieren. Ook met tranen, zonder polonaise. Maar als een warme, eeuwige omhelzing. Achter elk mens zitten verhalen, beelden en herinneringen. Hun hier geweest zijn vieren. Dankbaarheid voor hun verhalen, beelden en belevenissen. Voor alle gezamenlijke momenten.

Voor mezelf hoop ik dat er na mijn dood een leuk feestje is.