De Maas&Waler dat ben ik Antorita Siegers-Merx

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam: Antorita Siegers- Merx
Leeftijd: 53 jaar
Woonplaats: Beneden-Leeuwen

Antorita Siegers kijkt liever vooruit dan terug in haar leven. 'Het is net als tandpasta', merkt ze op. 'Als het eenmaal uit de tube is, kun je het niet meer terugdoen.' Antorita is een sociale en creatieve duizendpoot. Zo is ze regiocoördinator voor de Hersenstichting en schrijft ze al twintig jaar voor carnavalsvereniging De Braoiers. Ze is fractievolger bij Sociaal Maas en Waal en actief voor Regenboogboom, een stichting die droomdekentjes maakt voor kinderen. Ze weet niet waar het door komt, maar als ze iets op touw zet weet ze zich binnen korte tijd omringd door vele enthousiastelingen. 'Ik denk dat de mensen mijn gedrevenheid voelen', licht ze toe. 'Ik benoem de dingen, ook als ze me niet aan staan.'

Lentekind
Ze is een lentekind, geboren op 21 maart in Wamel. 'We woonden dicht bij 'opa en oma Udo'. Het waren wel niet mijn grootouders, maar ze waren voor mij belangrijk. Ik vond er een veilig plekje in ruil voor boodschappen doen en in de groentetuin helpen. Op mijn zestiende verhuisde ik met mijn moeder en zusje naar Beneden-Leeuwen, omdat mijn ouders gingen scheiden. Door geldgebrek ben ik naar het verpleeghuis gegaan en vroeg of ik als verzorgende kon worden opgeleid. Ik kon dan werken en leren tegelijk, en bovendien was het een opstap naar het werk in de zorg in zijn algemeenheid. Ik kreeg de kans en de directrice, zuster Vincentine, schoot zelfs boekengeld en een buskaart voor. De opleiding heb ik helaas niet afgerond, omdat er vier maanden voor de diplomering reuma bij mij werd vastgesteld.'

Antorita trouwde in 1986 en kreeg twee zonen en een dochter. In de hectiek van een jong gezin met een eigen bestratingsbedrijf, maakte ze toch altijd tijd voor vrijwilligerswerk en mantelzorg. 'Ik zat in besturen van buurtverenigingen en scouting en heb tevens als leiding van de Bevergroep meegedraaid. Het was een periode waarin er zoveel gebeurde, dat ik op een gegeven moment zelf ons faillissement heb aangevraagd. Ik wilde namelijk niet dat de toekomst van de kinderen op het spel werd gezet. In 2003 zijn we gescheiden en viel de mantelzorg voor mijn schoonouders weg.'

Waanzinnige chemie
Er kwam ruimte in de agenda van Antorita. 'Nadat mijn moeder overleed in 2005 kwam ik in contact met de Hersenstichting en snel daarna met JaDoen van Pluryn in Druten. Door mijn liefde voor handwerken ben ik in 2013 bij Stichting Regenboogboom terechtgekomen. Ik leer, samen met andere vrijwilligers, cliënten om dekentjes te maken. Het is prachtig om mensen die altijd patiënt zijn te zien groeien als ze iets kunnen betekenen voor anderen. Bij de Maashof in Maasbommel geef ik één keer per maand quilt-les aan de vrijwilligers. Elke dinsdagmiddag ben ik met andere vrijwilligers in De Rosmolen te vinden. Tot 2018 wordt er wereldwijd gewerkt aan een recordpoging om de grootste gehaakte deken ter wereld te maken. Stichting Regenboogboom krijgt na afloop dekentjes en daarom zijn wij benaderd om mee te doen. Er zijn ontzettend veel mensen aangehaakt en nog regelmatig komt er een nieuw gezicht bij. Het is veel meer dan haken alleen, want er ontstaat tussen de aanwezigen een bijna waanzinnige chemie en veel onderling sociaal contact.'

Nadat Antorita haar huidige man Onno ontmoette kreeg haar leven een positieve wending. 'We waren eerst alleen goede vrienden', vertelt ze. 'Twaalf jaar terug werd ik door een hond aangevallen, met als gevolg drie kapotte vingers en een kapot gereten heup. Ik moest hiervoor zelfs in het ziekenhuis worden opgenomen. Onno nam toen de touwtjes in handen en zei: ik kom in jouw huis voor je kinderen zorgen. Dit voorval maakte dat onze vriendschap overging in een relatie en in 2008 zijn we getrouwd.'

Bruggen slaan
Hoewel Antorita zich thuis voelt in Beneden-Leeuwen, maakt ze zich zorgen over stille armoede, het lot van de ouderen en vooral van de jongeren. 'Er is hier niets voor de jeugd, ze worden van de ene hoek naar de andere gejaagd. Wij hadden vroeger wel een eigen plek, en wij waren echt niet beter dan de jeugd van nu. Het zijn onze kinderen en ik ben ervan overtuigd dat je serieus het gesprek met ze moet aangaan. Ik wil bruggen slaan en me daar politiek sterk voor maken. Ik heb de jeugd nodig en betrek ze erbij, want het is hun en mijn toekomst, hier in Lauwe.'

Door Elly Hagen