De Maas&Waler dat ben ik: Ellen Thomassen

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal. Deze week: Ellen Thomassen (50) uit Deest.

Deest trekt Ellen Thomassen steeds als een magneet naar zich toe. Ze ging er twee keer weg, maar keerde toch weer naar haar roots terug. Ze woont nu in het dorp met de missie om de leefbaarheid te behouden en te verbeteren. Ellen is voorzitter van het Oranjecomité en raadslid voor Dorpslijst Deest. Dit werk doet ze met zoveel passie, dat een aantal mensen haar gekscherend de burgemeester van Deest noemt.
Op haar vijftiende verliet Ellen Deest voor het eerst. Haar ouders namen de Drie Mispelbloemen in Wijchen over. 'Een horecagelegenheid naast de kerk, met een hotel, café restaurant en een ijsluikje', legt Ellen uit. 'Ik hielp vaak in de zaak en daar ontmoette ik Lorenzo Derks, mijn huidige man, die klant bij ons was.'

Kremershof
'Vanaf 1986 ging mijn vader de sportkantine Kremershof in Deest erbij beheren. Lorenzo en ik hielpen hem daarbij. Totdat we twee jaar later zelf uitbater van de Sportvriend in Deest werden. Dit was een café en petit-restaurant. Wij hebben er later een snackbar bij aangebouwd. Het liep goed en daarom wilden wij het pand graag kopen, maar daar wilde de eigenaar niet aan. Ik had destijds, naast de zaak, mijn parttime baan nog aangehouden. Toen ik in 1996 het aanbod kreeg om mijn uren verder uit te breiden, zijn we met de zaak gestopt.'

In Deest waren geen huizen beschikbaar, daarom verhuisden Ellen en Lorenzo naar Bergharen. 'Ik werkte op de administratie bij Van Neerbos Bouwmaterialen. Ik had mijn baan altijd met horecawerk gecombineerd, en nu zat ik ineens van negen tot vijf op kantoor. Dat beviel me niet, en een week voor ik twaalfenhalf jaar in dienst zou zijn heb ik ontslag genomen. Ik ging in een croissanterie in Oss werken, totdat ik in 2000 bij Gamma aan de slag kon. Daar werk ik nu nog steeds. Sinds twee jaar ben ik secretaris van de Ondernemingsraad. Dit is een ideale functie, omdat ik vanuit huis kan werken.'

Dorpslijst Deest
In 2000 kwamen Ellen en Lorenzo voor de tweede keer terug naar Deest. In datzelfde jaar trouwden ze, en drie jaar later werd dochter Saffron geboren. In 2008 werd Ellen raadslid voor Dorpslijst Deest en werd meteen fractievoorzitter. 'De onderwerpen waarvoor inwoners mijn inbreng willen zijn divers. Zo stellen zij vragen over het Sociaal Team, de toekomst van de kerk, hondendrollen, verkeersveiligheid, de wijkagent en het voetpad bij de Uivermeertjes', somt Ellen op. 'Ik laat vragen altijd even indalen en kijk dan hoe het geregeld kan worden. Ik ben een verbinder en schakel dan ook vaak mensen uit mijn netwerk erbij in. Zelf doe ik veel achter de schermen. Ik ben totaal geen type dat de publiciteit zoekt om erkenning te krijgen. Ik ben vooral gedreven om in Deest kleine verbeteringen aan te brengen en geniet enorm van de kleine succesjes.'

Nooit stil
Om het hoofd leeg te maken en de dag weer fris te kunnen beginnen gaat Ellen graag 's ochtends al vroeg op de dijk wandelen. 'Ik zit eigenlijk nooit stil. Ik werk nog steeds freelance in de horeca, speel al veertig jaar volleybal bij VIOS en ben voorzitter van het Oranjecomité', vertelt Ellen. 'Bij VIOS ben ik trainer, jeugdbestuurslid en coach geweest. Nu ga ik wekelijks trainen en speel ik mee in de recreantencompetitie.'

Ze vervolgt: 'Het Oranjecomité regelt, naast de feestelijkheden voor Koningsdag, de 4 mei herdenking. Ik merk dat het voor kleine verenigingen en organisaties steeds moeilijker wordt om als eenling te overleven. In Deest zijn er voor de jeugd het Jeugdvakantiewerk (JVW), het Sinterklaascomité en het Oranjecomité. We zitten momenteel met elkaar om tafel en bespreken de mogelijkheid om als één jeugdvereniging of organisatie verder te gaan.'

Ons kent ons
De reden om naar Deest terug te komen is voor Ellen helemaal helder. 'Ik ken hier veel mensen en er wonen veel leeftijdsgenoten. Wat me van vroeger is bijgebleven is dat ik onze buurvrouwen altijd met tante aansprak. Bovendien is de kracht van Deest het ons kent ons gevoel. Er zijn altijd veel vrijwilligers op de been bij diverse evenementen.
Maar misschien is nog wel het belangrijkste dat we elkaar hier goedendag zeggen op straat, en graag even stilstaan om een praatje met elkaar te maken.'

Door Elly Hagen