Gerard Janssen
Gerard Janssen Foto: Wim Arts

De Maas&Waler dat ben ik: Gerard Janssen

Algemeen

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Door Elly Hagen

Naam: Gerard Janssen
Leeftijd: 59 jaar
Woonplaats: Beneden-Leeuwen

Met de ruilverkaveling vertrokken zijn ouders van een keuterboerderijtje in de Beatrixstraat, naar een modern boerenbedrijf in de Hoogbroekstraat. Gerard is daar geboren en hij droeg jarenlang de titel 'veldmuis', een bijnaam voor mensen uit de polder. 'Voor chillen en de IPad was er geen tijd,' vertelt hij. 'Werken stond nummer een en als ik uit school kwam, ging ik helpen met hooien of oogsten. Of we kregen een 'deuske' lucifers mee en moesten daarmee de 'slootskant' aanstoken. Doe je dat nu, dan noemen ze het bermbrand en rukt de brandweer uit,' lacht hij.

Automonteur
Gerard ging in Druten naar de LTS en volgde daarna de opleiding automonteur in Den Bosch. 'Ik ben drieëntwintig jaar automonteur geweest in Dreumel. In die periode heb ik eens een beker gewonnen tijdens de autocross in Boven-Leeuwen. Ik deed er met een Simca 1000 aan mee en ik kreeg vijfentwintig gulden sponsorgeld van Piet van Thiel om benzine en een frietje te kopen.
Met de komst van de APK-keuringen, ging het plezier voor het auto-vak er vanaf. 'We zaten de klanten aan hun portemonnee en dat werd vaak niet gewaardeerd. Ze kwamen met een auto die goed was en kregen dan te horen wat er allemaal moest gebeuren. Niet lang daarna kon ik beginnen bij van Leeuwen in de supermarkt. Veel mensen zeiden dat het niets voor mij was, toch ben ik daar meer dan twintig jaar geweest.'

Dorpsconciërge
Twee jaar geleden kreeg Beneden-Leeuwen, als eerste in Gelderland, een eigen dorpsconciërge. 'Dat werd mijn derde baan in vijfenveertig jaar. Ik begeleid vier langdurig werkelozen om weer werkritme op te doen. We hebben al verschillende mensen naar een baan kunnen helpen. Dit werk is voor mijzelf trouwens een hele mooie kans. We zijn de hele dag buiten en zorgen voor aankleding en beheer van de Zandstraat en Heemstrade. Ik spreek onderweg veel mensen en vooral ouderen zien me als een soort vertrouwenspersoon.'
Bij de jeugd probeert hij ook vertrouwen te winnen. 'Ik vind dat er te weinig voor de jongeren in het dorp is. In mijn tijd ging ik de naar de Vrije Jeugd. Op het plein stond een groot herenhuis en daar hadden wij een eigen ruimte, achter op de zolder van een schuur. Daar kon echt heel Lauwe naar toe. Tot voor enkele jaren, gingen jongeren van nu, naar het Hoefijzer. Ik vind het een gemis dat het afgebroken is, want nu is er niets meer. Ze zouden weer iets moeten hebben waar ze naar toe kunnen en daar mag best wat geld aan worden besteed.'

Boer zoekt vrouw
Al weer zevenendertig jaar, is Gerard gelukkig getrouwd met Willy van Ballegooij uit Wamel. Hun zoon, Rob, is al uitgevlogen en woont in Hilversum. 'Hij is dj op radio 3FM en bekend als Lamme Frans' vertelt Gerard niet zonder trots. 'En ìk ben zijn decorbouwer.'
Gerard houdt nog tijd over voor andere hobby's, zoals biljartclub 'het Zulderke.' Hij was dertig jaar geleden, zelf een van de oprichters. Hij zat lang in de Raad van Elf van de Braoiers en is nu senator. Zeven keer per jaar trekt hij er met de brommerclub op uit. 'We blijven meestal dichter bij huis, maar we zijn ook een keer naar Duitsland geweest. Naar Richard, uit 'Boer zoekt vrouw. Ik zei, Richard we komen voor de vrouw. Helaas, we reden 120 kilometer om te ontdekken, dat er behalve de boer alleen nog koeien waren.'

Leugenbankje
Gerard komt volgens eigen zeggen, helemaal tot rust als hij zich terugtrekt in zijn eigen museum, een verzamelplaats met allerlei spullen van voor 1970. 'Daarna kwam de streepjescode en dat vind ik minder leuk,' vertelt hij. Hij heeft niets teveel gezegd, want bij het zien van speldjes, sigarenbandjes, koffiemolens een radio en een van de eerste televisies, komen herinneringen aan vervlogen tijden meteen weer boven.
Nog een plaats waar het goed vertoeven is, is het leugenbankje aan de dijk. 'Bij mooi weer zit ik daar 's avonds tussen zeven en acht uur met mijn stiefvader Jan Lemmers en andere mannen. We hebben allemaal een verrekijker bij ons en praten wat. Als iemand er bij wil komen zitten, vragen we die persoon altijd om urine en zijn loonstrookje in te leveren. Het gaat vaak nergens over, maar het is een ideale plaats voor een man, om na een werkdag het hoofd helemaal leeg te maken.'