De tuinpassie van Yvonne Dijkslag

DREUMEL – Met regelmatig plaatst de redactie van de Maas&Waler ingezonden foto’s van Yvonne Dijkslag (59 jaar), die ze meestal maakt in de achtertuin van haar dijkwoning of iets verderop in de uiterwaarden.

‘De eerste achttien jaar van mijn leven was een tuin op de Veluwe niet meer dan een “vanzelfsprekend gegeven”. Vervolgens woonde ik tot mijn vijfendertigste in Amsterdam en kwam ik nooit op het idee dat ik een tuin miste. Een drukke baan in het basisonderwijs slokte tot 1998 alle tijd, met veel plezier, op. Ziek worden, herstellen, werken, weer ziek worden, herstellen en werken werden mijn vervolgbezigheden. Dat ging zelfs door toen mijn man en ik inmiddels al in Dreumel woonden, met een prachtige tuin en de uiterwaarden voor de deur.’

Yvonne dacht dat ze goed was in het ‘passievol doorrennen’. Maar langzamerhand ontstond er een kentering. ‘Met mijn telefoon in de hand verdween ik steeds vaker in onze tuin: afleiding, rust en de focus op “iets anders”. Op zoek naar een nieuwe balans, omdat het doorrennen moeizamer ging.’

Macrolens

‘Zo’n zes jaar geleden kocht ik een macro-opzetlensje voor mijn telefoon en ontdekte ik ineens een nieuwe wereld, gewoon in onze eigen tuin. Door het maken van macrofoto’s kon ik op ontdekkingstocht vlakbij huis. Menig Dreumelnaar vroeg aan me wat ik toch daar, zittend of liggend op de grond, aan het doen was.’

Yvonne ging helemaal op in haar nieuwe hobby. ‘Ik kon alles en iedereen even vergeten en ontdekte nagenoeg dagelijks prachtige details van planten (uitgebloeid of niet), vlinders, hommels, bijen, kevers, spinnen, wantsen en vele andere kleine beestjes, waarvan ik het bestaan meestal niet kende.’

Tuinpassie

Door het macro-opzetlensje leerde Yvonne in plaats van kijken, zien. Zo werd haar tuinpassie een feit. ‘Na twee jaar fotograferen kocht ik een ‘echte’ camera en ben ik nog steeds bijna elke dag in en om het huis op zoek naar iets moois. In onze tuin mag de natuur voor een deel haar gang gaan. Iets mag overgroeien om vogels en egels een schuilplaats te bieden.’

Inheemse planten

‘De afgelopen jaren zijn we steeds bewuster gaan kiezen voor het aanplanten van inheemse soorten om ook de insecten die daarbij horen te kunnen aantrekken tijdens de juiste seizoenen. Dode, afgezaagde takken worden sindsdien gebruikt om de paadjes af te bakenen, maar bieden ook weer ruimte voor paddenstoelen en vele (bodem)dieren. Van snoeihout worden tuinwallen gemaakt, die vervolgens woon- en broedplekken worden voor allerlei vogels. Natuurlijk is het een feest als zon en warmte een extraatje toevoegen aan het buitenzijn. Maar ook regendruppels, ijzel- of sneeuwlaagjes in de tuin kunnen prachtige foto’s opleveren. Doordat ik meer en meer heb leren ‘zien’ in onze eigen tuin, ben ik ervan overtuigd dat ik, als ik ooit ergens kom te wonen zonder tuin, nog héél veel moois kan blijven ontdekken in bermen, uiterwaarden, bossen en op de dijken.’